آفتاب صداقت
۱۷ربیع الاول سال ۵۸۳ ه. ق؛ ولادت حضرت امام جعفر بن محمد الصادق (ع)
آن گاه که از افق مدینه طلوع کردى. طلیعه داران انوار خورشیدى، بر دامن خجلت آویختند و روشنایى، تکثیر شد.
آفتاب صداقت از منزلگاه اندیشه ات بر تایید و حفریال به کلام نورانی ات بالید.
تو نور ولایت را بر دل های بشر تاباندی و قبله ی حقیقی را به همه ی قبایل جهان نمایاندی و گل توحید را با آب ولایت بر گونه جمال جهان پروراندی حضرت عشق، با دم مسیحایی تو تولّد یافت و کودکان ایمان به یإمن
ندای سپید تو، بلوغ را تجربه کرد.
حسن یوسف، پرتویی از تجلی آفتاب زیبایی توست؛ دم عیسوى، از تنفّس تو برکت یافت. باران سادهی صفا و سپیده، بر جلگه های جوامع فرو بارید و همه ی انسانها را به سمت حاصل خیزی هدایت نمود. تو ناخدای
کشتی کرامتى؛ عاطفه ی روشن بارانى، پناهگاه چشمان یارانی و شکوه همه ی سبزهزارانی تو اقیانوسی از حکمت و فضیلتى؛ گستره ای از رحمت و عبادتى، کوهی از وقارى؛ دریایی از علومی اگر تداوم آبی آرامش،
از سر انگشتان همایش اندیشه و احساس موج می زند، از شکوه ناه توست تو چهره ی فروزان اهل بیت هستی و وارث علوم رسالت، از سلاله ی پیامبرانى، عطر و بوی پیامبر می دهی و مهابت و شکوه او را دارى.
توتجسّم صبر و اخلاص هستی و چشمه ی جود و سخا؛ آرى! تو نام آور فراست و شجاعت و جلوه ی هیبت و جلالتی و تا ابد اسلام رهین اخلاق و صداقتت و تشیع، مدیون «فقه» و علوم تو است. معنای ملوت را تو به
ما یاد دادی و کتاب ایمان را تو برای مسلمانان تفسیر نمودى. طلوع خورشید جمالت، خجسته باد!
از سر انگشتان همایش اندیشه و احساس موج می زند، از شکوه ناه توست تو چهره ی فروزان اهل بیت هستی و وارث علوم رسالت، از سلاله ی پیامبرانى، عطر و بوی پیامبر می دهی و مهابت و شکوه او را دارى.
توتجسّم صبر و اخلاص هستی و چشمه ی جود و سخا؛ آرى! تو نام آور فراست و شجاعت و جلوه ی هیبت و جلالتی و تا ابد اسلام رهین اخلاق و صداقتت و تشیع، مدیون «فقه» و علوم تو است. معنای ملوت را تو به
ما یاد دادی و کتاب ایمان را تو برای مسلمانان تفسیر نمودى. طلوع خورشید جمالت، خجسته باد!
ثبت دیدگاه