اصالت مهدویت – فطرت و ادیان

فطرت و ادیان:

• کمال پرستی

خوی کمال پرستی انسان، پیوسته به دنبال رتبه‌ای و منزلتی افزون تر است. تمام تلاشهای انسان، برای کسب معرفت و ثروت، قدرت و شهرت، بصیرت و سعادت، از فطرت کمال پرستی او سرچشمه گرفته است. ویل دورانت فیلسوف معاصر می‌گوید:
\”کشش به سوی مدینه فاضله و کمال مطلوب، در خون ماست و ما را راحت نمی‌گذارد، مگر آن که از رشد و حرکت بازمانیم.\” (لذات فلسفه، ص۳۵۹)

• گرایش به وحدت

طبیعت انسان، همواره وحدت‌گرا و وحدت دوست بوده است. از آنجا که دنیای پس از ظهور منجی، وحدت و همبستگی جامعه بشری را در بالاترین شکل ممکن دارد، عموم آدمیان در هر زمان و هر مکان خواستار چنین روزگاری بوده اند. چنان که مهاتماگاندی چنین می‌گوید:
\”اگر این جهان نتواند روزی به صورت جهانی واحد درآید ، هیچ میل ندارم در آن زندگی کنم.\” (همه مردم برادرند، ص۳۳۶)

• عدالت خواهی

زشتی ظلم و ستم و زیبایی عدل و داد، با سرشت پاک آدمیان آمیخته است. فطرت انسان، روزگاری را می‌جوید که حق و عدالت حاکم شود و ستم و خیانت محکوم گردد. در عین حال، اوضاع کنونی جهان، آینده روشنی را برای اهل آن ترسیم نمی‌کند، به همین دلیل در نوشته برنده جایزه نوبل ادبیات ۱۹۸۷، نویسنده بزرگ روس، \”یوزف برودسکی\” در مقاله‌ای که اوضاع دهه آخر قرن حاضر را پیشگویی و ترسیم کرده، می‌خوانیم:
\”به نظر نمی‌رسد، که طی دهه آینده جامعه به چیزی بیش از آنچه هست، مبدل شود. بهترین چیزی که می‌توان به آن امیدوار بود، این است که کمتر از امروز ناعادلانه باشد.\” (مجله پیام یونسکو، ش۲۴۱، مقاله از دیدگاه چرخ فلک، ص ۲۳ـ۲۸)

• نیاز به امنیت

نیاز به امنیت و آرامش برای حیات بهتر و پردوام، یکی از نیازهای فطری، بلکه حقوق طبیعی هر موجود زنده و به ویژه انسان به شمار می‌آید.

• تنها امید

مصلحین و اندیشمندان جوامع بشری در جستجوی راهی که پیام‌آور آینده‌ای روشن و نویدبخش باشد، آرزوهای خویش را در جوامعی ایده‌آل مجسم ساخته اند ولی متأسفانه، تمامی آنها جز طرح هایی غیرعملی و رؤیایی بیش نبوده‌اند. جوامع تشکیل شده از سوی گروهی دیگر، چون سازمان ملل و شورای امنیت و سازمان عفو بین‌المللی و صدها گروه و دسته‌ی دیگر که با اهداف خیرخواهانه و عقل‌پسندانه آغاز به کار نموده‌اند، نیز در عمل، همچون طبل توخالی بوده‌اند و هرگز نتوانسته‌اند مرحمی بر زخمهای بشریت قرار دهند و بالاخره در تأمین امنیت و آسایش ناتوان مانده‌اند. واقعیت این است که علی رغم عدم موفقیت بشر در جامعه ایده‌آل، از روزگاران کهن داستان ظهور مصلح، در آخرالزمان، اصلی اساسی بوده است و پیشینیان بشر، پیوسته آن را به یاد می‌آورده‌اند.

اصولاً فتوریسم یعنی اعتقاد به دوره آخرالزمان، و انتظار ظهور منجی عقیده‌ای است که در کیش‌های آسمانی به مثابه یک اصل مسلم، قبول شده است.
تمامی ادیان آسمانی، بر این مسئله اتفاق نظر دارند که در آخرین دوره‌های تاریخ بشریت، در حالی که جهان آکنده از ظلم و جور شده است، \”موعودی\” خواهد آمد و نظام جهان را بر اساس پرستش و عبادت خدای یگانه بر مبنای عدل و داد و دوستی بر پا خواهد نمود.
پیروان ادیان الهی از آنجا که تمامی وعده‌های الهی را محقق می‌دانند، چشم انتظار اویند. همان کس که بر اساس آنچه گذشت؛ فطرت تمامی آدمیان او را می‌طلبد.