به مناسبت فرارسیدن نیمه شعبان
بار دیگر، چرخ گردون در گردش خویش به نیمه ی شعبان معظّم رسیده است؛ ایّام میلاد فرخنده ی مولای هستی و امام عصر عجَّل الله فرجه ؛ روزهای بزرگداشت عظمت و جایگاه آن حضرت.
این ارتباط و تعلّق چه چیزی را در ذهن ما تداعی می کند؟
برای شماری از ما، فرصتی است تا حدّ اقل یک نوبت در سال، به یاد مولایمان باشیم و وجود و حضورش را به خاطر بیاوریم…
برای شماری از ما، فرصتی است تا حدّ اقل یک نوبت در سال، به یاد مولایمان باشیم و وجود و حضورش را به خاطر بیاوریم…
گروهی را نیز هنگام شعله برکشیدنِ آتش حسرت است در دل؛ آن ها که همواره شب و روز، چشم به ظهور آقایشان بوده اند؛ لیکن دیگر بار… روز میلادش را در غیبت او جشن می گیرند.
شاید برای کسانی هم نقطه ی عطفی باشد بر چهار فصل سعی و تلاش در جهت گسترش نام و یاد محبوب؛ یک سال زیستن در سایه ی مرحمت مولا، دل بستن به خشنودی او و هم آهنگ شدن با خواسته هایش، پرهیز از موجبات سرشکستگی و دل آزردگی وی… و به عشق او، پیِ کسب و کار رفتن و در راه او هزینه کردن…
می توان این روز را مبدأ تاریخ قرار داد و مثلاً آغاز سال مهدوی نامید… و همه ساله، در چنین روزی، دوازده ماه عملکرد شخصی و اجتماعی خویش را محاسبه و کمّ و کیف زحمات و تلاش ها را ارزیابی کرد و از خود پرسید: آیا به عنوان یک منتظر به وظایف خویش عمل کرده ام یا خیر؟
زنهار!… مباد که هیاهو و قیل و قال زندگانی روز مره ما را سرگرم کند؛ چنان که برای حضورش در متن زندگی مان، سهمی قائل نباشیم!
اگر ارزشها و باور های ذهنی شخصی موجب گردیده است که خدمت کردن به او را در شأن خود نبینیم و از حضور در مجامعی که به آن بزرگوار تعلّق دارد و به نام او ترتیب می یابد، خود داری کنیم،
اگر پرداختن به فعّالیّت های مهدوی را امری سلیقه ای بینگاریم و به شماری که به آن تمایل دارند واگذاریم و خود به دنبال علایق شخصی خویش رویم…
در هر صورت، هر نوع بی توجّهی به نعمت وجود امام علیه السّلام، غفلت از وظایف شیعه بودن است و صد البته دور ماندن از محور ولایت، خطر سلب نعمت و بیم استبدال به غیر را به دنبال خواهد داشت و این همان است که در مقام دعا، ایمنی از آن را از خداوند طلب می کنیم:
«و لا تَسْتَبْدِلْ بِنا غَیْرَنا، فَإنَّ اسْتِبْدالَکَ بِنا غَیْرَنا عَلَیْکَ یَسیرٌ و هُوَ عَلَیْنا کَبیر.»۱
«(پروردگارا) گروه دیگری را (به عنوان شیعیان و یاران مهدی علیه السّلام) جای گزین ما نکن که این تبدیل و تعویض-اگر چه برای تو آسان است- بر ما سنگین و گران خواهد بود!»
می توان این روز را مبدأ تاریخ قرار داد و مثلاً آغاز سال مهدوی نامید… و همه ساله، در چنین روزی، دوازده ماه عملکرد شخصی و اجتماعی خویش را محاسبه و کمّ و کیف زحمات و تلاش ها را ارزیابی کرد و از خود پرسید: آیا به عنوان یک منتظر به وظایف خویش عمل کرده ام یا خیر؟
زنهار!… مباد که هیاهو و قیل و قال زندگانی روز مره ما را سرگرم کند؛ چنان که برای حضورش در متن زندگی مان، سهمی قائل نباشیم!
اگر ارزشها و باور های ذهنی شخصی موجب گردیده است که خدمت کردن به او را در شأن خود نبینیم و از حضور در مجامعی که به آن بزرگوار تعلّق دارد و به نام او ترتیب می یابد، خود داری کنیم،
اگر پرداختن به فعّالیّت های مهدوی را امری سلیقه ای بینگاریم و به شماری که به آن تمایل دارند واگذاریم و خود به دنبال علایق شخصی خویش رویم…
در هر صورت، هر نوع بی توجّهی به نعمت وجود امام علیه السّلام، غفلت از وظایف شیعه بودن است و صد البته دور ماندن از محور ولایت، خطر سلب نعمت و بیم استبدال به غیر را به دنبال خواهد داشت و این همان است که در مقام دعا، ایمنی از آن را از خداوند طلب می کنیم:
«و لا تَسْتَبْدِلْ بِنا غَیْرَنا، فَإنَّ اسْتِبْدالَکَ بِنا غَیْرَنا عَلَیْکَ یَسیرٌ و هُوَ عَلَیْنا کَبیر.»۱
«(پروردگارا) گروه دیگری را (به عنوان شیعیان و یاران مهدی علیه السّلام) جای گزین ما نکن که این تبدیل و تعویض-اگر چه برای تو آسان است- بر ما سنگین و گران خواهد بود!»
برگرفته از کتاب«مهربان ترین پدر»
۱٫مفاتیح الجنان، بخشی از دعا برای امام زمان علیه السّلام.
ثبت دیدگاه