شهادت سیدالشهداء، امام حسین علیه السلام: سجده‌ای بر خاک، پروازی تا افلاک
« سجده‌ای بر خاک، پروازی تا افلاک »
“ابن ابی الحدید”(۱) از عالمان اهل سنت در وصف امام حسین (علیه السلام) این گونه می‌گوید: “سرور و سالار کسانی که زیر بار ذلت نرفته اند، آن که به مردم جوانمردی را تعلیم داد و برگزیدن مرگ زیر سایه شمشیرها را بر پستی به آنان آموخت، ابی عبدالله، حسین بن علی بن ابیطالب است که به او و یارانش، امان داده شد؛ اما ازذلت روی گرداند و برای نپذیرفتن ننگ پستی در اثر کشته نشدن توسط ابن زیاد، مرگ را بر ذلت برگزید…”(۲)
* * *
آخرین لحظات جانبازی بزرگ رادمردی که آزادگی، عزت و عبودیت را به جامعه بشری آموخت فرا رسیده است. حال دیگر حضرت سید الشهداء (علیه السلام) یاوری ندارد. اصحاب که کشته شده‌اند و از “بنی هاشم” هر که به میدان رفته به شهادت رسیده است. اینک با چشم دل و با تکیه به منابع متقن تاریخی، باید به به سمت میدان جنگ نگاه کنیم و باید به آن توجه داشته باشیم:
به امام حسین (علیه السلام) باید نگریست که در کجا قرار گرفته و چه می‌کند…
این نگاه باید پیوسته باشد؛ چرا که حالا دیگر وقتی است که کار بسیار سخت شده است…
به حسین (علیه السلام) نگاه کردم؛ دیدم بر اسب نشسته است. لشکر گرد او را احاطه کرده و نزدیکش آمده‌اند.
نگاهی دیگر کردم. او را بر اسب نمی‌بینم. گویا از اسب فرود آمده است…
می‌دانی که چرا بهترین خاک‌ها، تربت اوست؟ زیرا که بر این خاک فردی، سجده‌ای نموده که از ابتدای عالم تا قیامت آن چنین سجده‌ای نشده و نخواهد شد. سجده‌ای که او بر آن خاک‌های گرم نمود، با پیشانی نبود، بلکه با صورت بود…
می‌دانی آن سجده چه زمانی بود؟ آن هنگامی بود که طبق گزارش راوی: «چون آن جراحت‌ها از ضرب تیر و شمشیر بر پیکر حسین (علیه السلام) رسید، “صالح بن وهب المزنی” نیزه‌ای بر پهلوی مبارک او زد؛ پس به ناگاه حسین (علیه السلام) از بالای اسب با طرف راست صورت، بر زمین افتاد در حالی که می‌فرمود: “بسم الله و بالله و علی مله رسول الله…” یعنی به نام خدا، و به [اراده] خدا، و بر آیین رسول خدا…
باز هم نگاه می‌کردم. اما چرا هوا تیره و تار شده است؟
آه، وا حزناه…
دیدم چیزی به سوی آسمان بالا رفت اما زیاد از زمین دور نشد. گویا سری بر بلندای نیزه بود. خوب که نگریستم، دیدم که سر حسین (علیه السلام) بر بالای نیزه است…
“تو ای روح آرام یافته! به سوی پروردگارت بازگرد در حالی که هم تو از او خشنودی و هم او از تو خشنود است، پس در سلک بندگانم درآی، و در بهشتم وارد شو!”(۳)
إنا لله و إنا إلیه راجعون…
« برگرفته از کتاب “فوائد المشاهد“ و کتاب “مواعظ“، تالیف: “مرحوم آیت الله شیخ جعفر شوشتری” (با تلخیص و اضافات)»
______________________
پاورقی‌ها:
۱- فخرالدین ابوحامد عبدالحمید بن ابوالحدید، معروف به ابن ابی الحدید، ادیب، متکلم، مورخ، شاعر و فقیه شافعی و اصولی معتزلی و از علمای اهل سنت در سده هفتم هجری است. مهمترین اثر وی شرح نهج البلاغه است و آثار دیگری نیز در کلام، منطق، تاریخ و … دارد.
۲- “سید اهل الإباء الذی علم الناس الحمیه و الموت تحت ظلال السیوف إختیارا له علی الدنیه، ابو عبدالله حسین بن علی بن ابیطالب (علیه السلام)، عرض علیه الأمان و اصحابه فأنف من الذل و خاف من ابن زیاد أن یناله بنوع من الهوان إن لم یقتله فاختار الموت علی ذلک…” (شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، جلد ۳، صفحه ۲۴۹)
۳- “یا أیتها النفس المطمئنه إرجعی إلی ربک راضیه مرضیه، فأدخلی فی عبادی و أدخلی جنتی” (سوره مبارکه فجر، آیات ۳۰- ۲۷)
Keywords کلمات کلیدی: هیهات منا الذله، وقایعی از عاشورا، لحظات آخر زندگی امام حسین (علیه السلام)، عزت نفس
ثبت دیدگاه