به نقل از یاقوت تذکر : یک سال و نیم پیش اتفاق افتاد… در یک واقعه ی نا به هنگام مادرم را از دست دادم… ضربه ی بزرگی برای من بود در زندگی چراکه به مادرم خیلی وابسته بودم.
آن روزها را هرگز فراموش نمی کنم… آن روزها صمیمی ترین دوستانم اولین کسانی بودند که در کنارم بودند… در مراسم تدفین٬ مراسم تعزیه و… در همه جا حضور داشتند و راستی که حضورشان تصلی خاطر بود برای من…
بعضی هاشان لباس مشکی به تن کرده بودند٬ بعضی هاشان کارهای مجالس را به عهده گرفته بودند… بعضی هاشان پرچم تسلیت نوشته بودند و بعضی برگه ی ترحیم.
جلوی درب مجلس تعزیه که ایستاده بودم گاهی شاهد ورود دوستانی بودم که شاید سال ها از من دور بوده اند و خبری نگرفته اند… ولی این حضورشان باعث می شد که احساس خیلی نزدیکی به آن ها داشته باشم…
*****
خاک بر دهانم اگر بخواهم مقایسه کنم که هرگز کسی را نتوان با خاندان وحی مقایسه کرد…
مادر من که بود؟ خودم که بودم؟ دوستانم که بودند؟
همه ی ما به فدای خاک پای فضه خادمه ی حضرت زهرا سلام الله علیها…
حقیقت است که صاحب الزمان فرزند فاطمه ی زهراست…
حقیقت است که مادر صاحب الزمان با مظلومیت به شهادت رسیده است…
و از مظلوم اگر دفاع نشود… اگر شعائرش احیا نشود کمک به ظالم است…
اگر حتی سال ها از صاحب الزمان دور بوده ایم امسال اگر مجلسی برای فاطمیه بگیریم و یا کاری کنیم یقین بدانید او نگاهش به ما تغییر خواهد کرد.
*****
قَالَ الصَّادِقُ علیه السلام لِلْمُفَضَّلِ: لَا كَیَوْمِ مِحْنَتِنَا بِكَرْبَلَا ، وَ إِنْ كَانَ كَیَوْمِ السَّقِیفَةِ وَ إِحْرَاقِ الْبَابِ عَلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ وَ زَیْنَبَ وَ أُمِّ كُلْثُومٍ وَ فِضَّةَ وَ قَتْلِ مُحَسِّنٍ بِالرَّفْسَةِ لَأَعْظَمُ وَ أَمَرُّ ، لِأَنَّهُ أَصْلُ یَوْمِ الْفِرَاشِ.
حضرت صادق علیه السلام به مفضّل فرمود: روزی مانند روز مصیبت ما در كربلا نیست، هرچند روز سقیفه و آتش زدنِ درِ خانه بر امیرالمؤمنین، و فاطمه، و حسن، و حسین، و زینب، و امّ كلثوم علیهم السلام، و فضّه، و كشتن محسن با ضربه پا بر سینه، بزرگ تر و تلخ تر است، زیرا آن روز ، روز بستر سازی برای مصیبت كربلا بود…
الهدایة الكبرى، ص417
در پناه صاحب الزمان
ثبت دیدگاه