کیست خدا را یاری کند؟/ دلنوشته / نیمه شعبان

کیست خدا را یاری کند؟

﴿ یا أَیهَا الَّذِینَ آَمَنُوا کونوا أَنصَارَ اللَّهِ کمَا قَال عِیسَى ابْنُ مَرْیمَ لِلْحَوَارِیینَ مَنْ أَنصَارِی إِلَى اللَّهِ قَالَ الْحَوَارِیونَ نَحْنُ أَنصَارُ اللَّهِ…﴾

کیست خدا را یاری کند؟

آه و افسوس! این امام حسین علیه­السلام است که در میان دشت، با تنی خسته و مجروح، بر پیکر خمیده­ی تیغِ جهادِ خود تکیه زده، رساترین فریاد تاریخ را سر داده و صدایش در آسمان­ها نیز جگرسوز و غم­بار گشته که:

«هَلْ مِنْ ناصِرٍ ینْصُرُنی؟»

نکند که مولا بی یاور شده؟! اگر چنین است، چه­طور این خیل ملائک در آسمان، گوش دل به فرمان آن بزرگوار سپرده­اند؟

یاور تو کیست جز خدا که بر گوش این نانجیبان، کلام حق می­خوانی؟ مگر عبدالله بن­حرّ نبود که یاری شما را رد کرد و تنها خواست اسبی برایتان به کمک بفرستد؟! حال آن که همگی محتاج و فقیرند و این شمایید دارندگان همه­ی ذخائر دارین. و تو ای محبوب خدا! حجت و حبیب خدایی که اگر اشارتی از تو باشد، زمین سراسر از ملائکی می­شود که جنگ در رکاب تو را آرزو و افتخاری بس عظیم­ می­پندارند.

حال این ملائک که آرزومندند و این عبدالله بن­حرّ که بر جان خود ترسیده.[1]

کاش بودیم! کاش بودیم آن زمان که تو تنهای تنها، در میان دشمنانی بودی که به تنهایی­ات می­خندیدند!

کاش بودیم و در زیر نگاه آسمانی تو، جانِ یک­باره که سهل است، جان هفتاد باره­ی­مان را فدای تو می­کردیم!

کاش بودیم و با یاریت می­خریدیم آن­چه را که دشمنانت فروختند!

و آن نبود؛ مگر سعادت و رستگاری[2]

و در زیر سایه­ی تو بودن،

به هم­راه خشنودی خدا و پیامبر صلی­الله­علیه­و­آله.

آری! فروختند و چه ارزان هم فروختند! یکی به بهای ملک ری و دیگری برای کیسه­ای گندم!!

کاش آنان که شمشیر کینه­ی پدرت[3] را به روی تو و فرزندانت کشیدند، قدر نعمت یاری تو را می­دانستند!    

 کاش این تنها آرزو نبود و می­توانستیم در یاری تو دستانت را به دست گیریم و خدا را خشنود کنیم!

می­دانی ای حجت خدا! خدا تو را و یاری ات را بسیار دوست می­دارد؛ چرا که یاری برگزیدگان درگاهش را یاری خود دانسته است[4] و به یاورانشان، بشارت های نیک داده.

مولای من! کربلا غمی شد جاودان و آرزوی یاری تو، رؤیایی بی­کران؛

لیک ما ناتوانان، مهدی علیه­السلام را نیز فراموش کرده­ایم.

 مگر امام زمان ما نشانی از غربت جدّ مظلومش ندارد؟! آیا دشمنانش کم­اند؟!

آیا کسی هست که هر روز حتی به قدر ساعتی به یاد غربت او آشفته گردد و اشک غم بریزد؟[5]

غیبت دردناک است. بنشینی و ببینی مادرت را چگونه شهید کرده­اند؛

پدرت چه­طور شهید محراب شده؛ نیاکانت چگونه بر دشت­ها، در خون تپیده­اند؛ این ها همه سخت است.

چشمانمان را بگشاییم. زمین که هیچ­گاه از حجت خدا خالی نمی­شود.

اگر قصد یاری مولایمان حسین علیه­السلام را داریم، اکنون فرزند او حضرت مهدی علیه­السلام زنده است؛

فرزند آخرین ِحسین علیه­السلام.

همان که هر روز، اشک به چشم دارد و برای من و تو  به درگاه خدا استغفار می­کند.[6]

پس حواریان[7] مهدی کجایند؟ یاوران مهدی به سوی خدا، همانان­اند که دوست دارند خدا را یاری کنند.

و خداوند خود آموخته است که چگونه می­توان او را یاری کرد:

﴿ ای کسانی که ایمان آورده­اید! یاوران خدا باشید؛ همان گونه که عیسی بن مریم حواریان را گفت: کیان­اند یاوران من به سوی خدا؟ ﴾[8]

پس اگر کسی می­خواهد خدا را یاری کند، باید امروز حجت خدا را یاری کند.

هر چند عاشورا تنها یک روز بود و هیچ روزی به مانند عاشورا و هیچ زمینی همتای کربلا نیست؛[9]

اما یاری امامِ زمان، امروز هم ممکن است و راه بر این توفیقِ بزرگ بسته نیست.

دشمنان همه صف به صف، کمر به خیانت و ظلم به حضرت مهدی علیه­السلام و دین او بسته اند و این ماییم که دست یاری خدای بی نیاز و حجت او پیش رویمان قرار گرفته است.

بشتابیم که بهشت را ارزان می­فروشند.

نکند که آن را ارزان بفروشیم!…