گويى شيعيان خود را مىبينيم كه در مسجد كوفه خيمه زده، به مردم قرآن را آن گونه كه نازل شده آموزش مىدهند.
18. و در حديث ديگرى در همين رابطه فرمود:
كَاَنّى بِالعَجَمِ فَساطيطُهُم فى مَسجدِ الكُوفَةِ يُعَلّمُونَ النّاسَ القُرآنَ كَما اُنزِلَ.(1)
گويى ايرانيان را با چشم خود مىبينم كه در مسجد كوفه خيمه زده قرآن را آن گونه كه نازل شده، به مردمان آموزش مىدهند.
از نشانههاى ظهور در مسجد كوفه
در منابع فراوانى فرو ريختن ديوار مسجد اعظم كوفه را در شمار نشانههاى ظهور آخرين امام نور بر شمردهاند،(2) كه در برخى از احاديث به صورت شفاف بيان شده است:
19. امام صادق عليه السلام در اين رابطه مىفرمايد:
اذا هَدَمَ حائِطُ مَسجِدِ الكُوفَةِ مِماّ يَلى دارَ عَبدِ اللّهَ بنِ مَسعُودٍ، فَعِندَ ذلِكَ زَوالُ مُلكِ القَومِ و عندَ زَوالِهِ خُرُوجُ القائِمِ عليه السلام.(3)
هنگامى كه ديوار مسجد كوفه از سمت خانهى عبدالله بن مسعود فرو بريزد، سيطرهى قوم از بين مىرود و هنگامهى ظهور قائم عليه السلام فرا مىرسد.
علامهى مجلسى از صاحب (العدد القويّه) نقل كرده كه ديوار مسجد كوفه فرو ريخت و اين نشانه به وقوع پيوست(4)، صاحب تاريخ كوفه نيز مىگويد: قسمتى از ديوار مسحد كوفه از سمت خانهى مختار فرو ريخت و يوسف بن عمر آن را ساخت.(5)
يكى ديگر از نشانههاى ظهور كشتار دسته جمعى در نزد مسجد كوفه است:
20. امام صادق عليه السلام در اين رابطه مىفرمايد:
اِنَّ لِوُلدِ فُلانٍ عِندَ مَسجِدِ كُم – يعنى مسجد الكوفة – لَوَقعَةً عَرُبَة، يُقتَلُ فيها اربَعَةُ آلافٍ مِن بابِ الفيلِ الى اصحابِ الصّابُونِ.
براى فرزندان فلان، در روز جمعهاى در نزد مسجد شما (مسجد كوفه) حادثهاى هست كه در آن در ميان باب فيل تا اصحاب صابون، 4000 نفر كشته مىشود، از اين رهگذر از اين مسير به شدت دورى بجوييد.
مسجد كوفه در عصر رجعت
در احاديث فراوانى از رجعت پيشوايان و فرمانروائى آنان بعد از حكومت جهانى حضرت بقية الله عليه السلام گفت و گو شده كه به برخى از آنها اشاره مىكنيم:
21. امام صادق عليه السلام در يك حديث طولانى از رجعت اميرمؤمنان عليه السلام و فرمان روائى آن حضرت به تفصيل سخن گفته، در پايان مىفرمايد:
و عِندَ ذلِكَ تَظهَرُ الجَنَّتانِ المُدهامَّتانِ عِندَ مَسجِدِ الكوُفَةِ وَ ما حَولَهُ بَما شاءَ اللّهُ.(6)
در آن زمان آن دو باغستان سبز و خرم در نزد مسجد كوفه و در پيرامون آن آن گونه كه خداى بخواهد پديدار مىگردد.
22. امام صادق عليه السلام در فراز ديگرى از حديث ياد شده از نابودى شيطان و ياراناش به دست اميرمؤمنان عليه السلام در واپسين رجعت آن حضرت سخن گفته است.(7)
23. در حديث ديگرى امام صادق عليه السلام از كشته شدن ابليس توسط حضرت بقية اللّه عليه السلام در مسجد كوفه سخن گفته مىفرمايد:
انَّ اللّهَ انظَرَهُ الى يَوم يُبعَثُ فيهِ قائِمُنا، فَاِذا بَعَثَ اللّهُ قائِمَنا كانَ فى مَسجِدِ الكوُفَةِ وَ جاءَ اِبليسُ حَتىّ يَحبثّوَ بَينَ يَدرَيِه عَلى رُكبَتَيهِ، فَيَقُلُ: يا وَيلَهُ مِن هذَا اليَم. فَيَأخُذُ بِنَا صَيِتِه فَيَضرِبُ عُنُقَهُ. فَذلِكَ اليَمُ هُو الوَقتُ المَلوم.(8)
خداوند او را تا روز خروج قائم ما عليه السلام مهلت داده است. هنگامى كه قائم ما را خداوند ظاهر مىكند، او در مسجد كوفه خواهد بود، پس ابليس به حضوراش مىآيد و در مقابل اش زانو مىزند و مىگويد: اى واى بر او از چنين روزى. پس او را با دست قدرت مىگيرد و گردن اش را مىزند. آن روز همان وقت معلوم است.
سيماى مسجد كوفه در آيينهى آيات و روايات
آيات فراوانى از قرآن كريم به مسجد كوفه مربوط مىشود كه به شمارى از آنها اشاره مىشود:
الف. (وَ اصنَعِ الفُلكِ بِاَعيُنِنا وَ وَحينا)(9)
خداوند به حضرت نوح عليه السلام وحى فرمود:
كشتى را به يارى ما (در حضور ما) و به فرمان ما بساز.
24. امام صادق عليه السلام فرمود:
حضرت نوح عليه السلام فرمود:
حضرت نوح عليه السلام نجار بود او نخستين كسى است كه كشتى ساخت، او 950 سال قوم خود را ارشاد و هدايت كرد، آنها همهاش او را مسخره كردند، پس از خدا خواست كه احدى از آنها را روى زمين باقى نگذارد. خدا به او وحى كرد كه كشتى را بسازد.
فَعَمِلَ نُوحٌ سَفيَنتهُ فى مسجِد الكلُوفةِ بِيَدِهِ، فَاتى بِالخَشَبِ مِن بُعدٍ حَتّى فَرَغَ مِنها.(10)
حضرت نوح كشتى را با دست خود در مسجد كوفه ساخت و تختهها را از راههاى دور آورد تا كار ساختن كشتى به اتمام رسيد.
ب. (حَتّى اِذا جاءَ اَمرُنا وَ فارَ التّنّوُرُ):(11)
تا هنگامى كه فرمان ما فرا رسيد و از تنور آب جوشيد.
25. اميرمؤمنان عليه السلام در ضمن شمارش ويژگىهاى مسجد كوفه فرمود:
فيهِ نَجَرَ نوُحٌ سَفينَنَةُ، و فيهِ فارَ التّنّورُ، و بهِ كانَ بَيتُ نوُحٍ و مَسجِدُهُ، وَ فى زاويَتهِ اليُمنى فارَ التّنّوُرُ.(12)
حضرت نوح كشتىاش را آن جا ساخت، از تنور نيز همان جا آب جوشيد. خانهى نوح و محل عبادت او نيز آن جا بود. در زاويهى راست آن آب از تنور جوشيد.
26. امام باقر عليه السلام نيز در اين رابطه فرمود:
مسجدُ كوُفانَ فيهِ فارَ التّنّورُ، نُجِرَتِ السَّفينةُ، و هُوَ سُرَّةُ بابِلَ وَ مَجمَعُ الاَنبياءِ.(13)
در مسجد كوفه از تنور آب جوشيد كشتى آن جا ساخته شد، آنجا ناف بابل و محل اجتماع پيامبران است.(14)
27. امام باقر عليه السلام در حديث ديگر با تفصيل بيشترى فرمود:
مَسجِدُ كوُفانَ رَوضَةٌ مِن رياضِ الجَنّة، صلّى فيهِ الفُ نَبىٍّ وَ سَبعوُنَ نَبيّاً، وَ مَيمَنَتُهُ رَحمَةٌ و مَيسرِتُهُ مَكرٌ، فيهِ عَصا موسُى و شَجَرةُ يَقطينَ و خاتَمُ سُليمانَ، و مِنهُ فارَ التّنّوُرُ و نَجَرتِ السَّفينَةُ و هِىَ صُرَّةُ(15) بابِلَ و مَجمَعُ الانبَياءِ.(16)
مسجد كوفه باغى از باغهاى بهشت است، هزار و هفتاد پيامبر در آن نماز گزارده، سمت راست آن رحمت و سمت چپ آن نيرنگ(17) مىباشد. عصاى حضرت موسى، درخت كدوى (حضرت يونس) و انگشترىِ حضرت سليمان در آن است.
تنور از آن جا جوشيد، كشتى در آن جا ساخته شد. آن جا قلّهى شرف بابل و خيمهى اجتماع پيامبران است.
28. بر اساس روايات اين تنور همان تنور حضرت آدم عليه السلام بود كه بعدها به حضرت نوح عليه السلام منتقل شد و محل فعلى آن در شمت راست كسى است كه از باب كنده وارد مسجد شود.(18)
ج. (و قيلَ يا ارضُ ابلَعى ماءَكِ):(19)
سر انجام گفته شد: اى زمين اب خود را فرو بر.
29. امام صادق عليه السلام در تفسير اين آيهى شريفه فرمود:
هنگامى كه كشتى نوح به وسط مسجد كوفه رسيد خدا به زمين فرمان داد كه آب خودش را فرو ببرد.
فَبَلَعَت ماءَها مِن مَسجِدِ الكُوفَةِ، كَما بَدَءَ الماءُ مِنهُ.(20)
پس زمين آب خودش را از مسجد كوفه فرو برد، چنان كه در آغاز نيز از همان جا شروع شده بود.
د. (و جَعَلنَا ابنَ مَريَمَ و اُمَّهُ آيَةً و آوَيناهُما اِلى رَبوَةٍ ذاتِ قرارٍ و مَعينٍ)(21):
ما عسيى بن مريم و مادرش را آيت و نشانهاى قرار داديم و آنها را در سرزمين مرتفعى كه داراى امنيت و آب جارى بود، جاى داديم..
30. اميرمؤمنان عليه السلام در تفسير اين آيهى شريفه فرمودند:
الرّبوةُ: الكوفَةُ، و القرارُ: المسَجِدُ، و المعَينُ: الفُراتُ.(22)
منظور از (رَبوة) (مكان مرتفع) (كوفه)، مقصود از (القَرارُ) (محل امن و آسايش) (مسجد كوفه)، و هدف از (معين) (آب روان و خوش گوار) همان (فرات) مىباشد.
مسجد كوفه از منظر پيشوايان
در مورد ويژگىهاى مسجد كوفه از ديدگاه آيات قرآن به همين مقدار بسنده كرده، فضايل برجستهى آن را از منظر احاديث وارده از پيشوايان معصوم به صورت فشرده در اين جا مىآوريم و ياد آور مىشويم كه نقل همهى احاديث وارده در اين صفحات نمىگنجد.
31. پيشواى پروا پيشگان، اميرمؤمنان عليه السلام مىفرمايد:
اربعَعةٌ مِن قُصُور الجنّةِ فى الدُّنيا: المسجِدُ الحرامُ و مسجدُ الرّسوُلِ و مسجدُ بيتِ المقدِسِ و مسجِدُ الكوفَةِ.(23)
چهار قصر از قصرهاى بهشتى در دنياست:
1) مسجد الحرام،
2) مسجد النّبى،
3) مسجد اقصى،
4) مسجد كوفه.
32. در حديث ديگرى به هنگام شمارش قصرهاى چهارگانه فرمود:
و مسجِدُ الكُوفَةِ و هُوَ قُبَّةُ الاِسلامِ(24)
و مسجد كوفه كه آن (قبة الاسلام) است.
تعبير (قبة الاسلام) را رسول اكرم صلّى اللهُ عليه وآله وسلّم در مورد حرم مطهر سالار شهيدان،(25) و جناب سلمان در مورد كوفه(26) به كار برده بودند.
33. امام صادق عليه السلام فرمود:
مسافر در چهار جا مىتواند نمازش را كامل بخواندك
1) مسجد الحرام،
2) مسجد النبى،
3) مسجد كوفه،
4) حرم امام حسين صلوات الله عليه.(27)
يار صفحه
(1) همان.
(2) روضة الواعظين، ج 1، ص 262؛ كشف الغّم، ج 2، ص 475، بحار الانوار، ج 52، ص 220.
(3) ارشاد شيخ مفيد، ج 2، ص 375؛ كشف الغّمه، ج 2، ص 460؛ الخرائج و الجرائح، ج 3، ص 1163؛ الصراط المستقيم، ج 2، ص 249؛ عقد الدّرر، ص 51، البرهان – متقى هندى – ص 115.
نيز رك. غيبت نعمانى، ص 277، غيبت شيخ طوسى، ص 446؛ بشارة الاسلام، ص 116، اثبات الهداة، ج 3، ص 728؛ بحار الانوار. ج 52، ص 210.
(4) العدد القويّه، ص 77، بحار الانوار، ج 52، ص 275.
(5) تاريخ الكوفه، ص 178.
(6) بحار الانوار، ج 53، ص 43؛ تفسير البرهان، ج 5، ص 485.
(7) الايقاظ من الهجعة، ص 333؛ بحار الانوار، ج 53، ص 42؛ مختصر بصائر الدّرجات، ص 27.
(8) تفسير عيّاشى، ج 2، ص 429؛ دلائل الامامه، ص 453؛ حلية الابرار، ج 2، ص 681؛ تأويل الآيات الظاهره، ج 2، ص 509؛ تفسير البرهان، ج 5، ص 486؛ بحار الانوار، ج 52، ص 376؛ ج 63، ص 254.
(9) سوره هود (11) آيه 40.
(10) كافى. ج 8، ص 234؛ تفسير عيّاشى، ج 2، ص 306؛ تفسير برهان، ج 5، ص 130، تفسير كنز الدّقايق، ج 6، ص 157.
(11) سوره هود (11) آيه 40.
(12) تفسير عياشى، ج 2، ص 308.
(13) تفسير عياشى، ج 2، ص 308؛ بحار الانوار، ج 100، ص 378؛ مجمع البيان، ج 5، ص 247.
(14) علامه مجلسى فرموده: منظور (محل اجتماع پيامبران) محل اجتماع پيامبران به هنگام رجعت در هنگامهى ظهور امام زمان عليه السلام مىباشد. (مرآة العقول، ج 15، ص 490).
(15) در حديث پيشين سرَّه با سين به معناى ناف و در اين حديث صُرَّه با صاد به معناى كيسه، مكان شريف و مرتفع مىباشد. اگر به معناى كيسه باشد به اين مناسبت است كه اشياى قيمتى را در كيسه قرر مىدهند (مرآة العقول، ج 15، ص 490).
(16) كافى، ج 3. ص 493، تهذيب الاحكام، ج 3، ص 252، المزار الكبير، ص 125، وسائل الشيعه، ج 5، ص 251؛ بحار الانوار، ج 5، ص 58؛ ج 100 ص 387؛ مستدركات وسائل، ج 3، ص 402.
(17) ابن ابى الحديد مىگويد: تعبير نيرنگ اشاره به شهادت خويش در اين مسجد مىباشد. (شرح نهج البلاغه، ج 19، ص 133.)
(18) مرآة العقول، ج 26، ص 298.
(19) سوره هود (11) آيه 44.
(20) تهذيب الاحكام، ج 6، ص 23؛ كامل الزيارات، ص 38؛ تفسير برهان ج 5، ص 134؛ تفسير صافى، ج 2، ص 449؛ تفسير كنز الدقايق، ج 6، ص 174؛ بحار الانوار، ج 11، ص 268؛ ج 82، ص 66؛ ج 100، ص .258
(21) سوره مؤمنون (23) آيه 50.
(22) تفسير عياشى، ج 3، ص 134؛ معانى الاخبار، ص 373؛ مجمع البيان، ج 7، ص 172؛ تفسير البرهان، ج 7، ص 24؛ تفسير صافى، ج 3، ص 401؛ تفسير كنز الدقايق، ج 9، ص 191؛ بحار الانوار ج 14، ص 239؛ ج 60، ص 202.
(23) امالى شيخ طوسى. ج 1، ص 369؛ وسائل الشيعه، ج 5، ص 283؛ بحار الانوار، ج 99، ص 240.
(24) روضة الواعظين، ج 2، ص 409.
(25) كامل الزيارات. ص 269؛ بحار الانوار، ج 101، ص 109.
(26) رجال كشى، ص 20، بحار الانوار، ج 22، ص 386.
(27) كافى، ج 4، ص 586؛ الفقيه، ج 1، س 283؛ تهذيب، ج 5، ص 431؛ استبصار، ج 2، ص 335؛ كامل الزيارات، ص 249؛ مصباح المتهجد، ص 674؛ فقه الرضا، ص 161؛ وسائل الشيعه، ج 8، ص 528؛ مستدرك وسائل، ج 6،ص 545؛ بحار الانوار، ج 89، ص 77؛ ج 101، ص 83.
ثبت دیدگاه