در ورای قرون، چون کوهی استوار از صبر، بر اسبی راهوار از عزم می آید …

سراپا نماد نبوت و ولایت است، تمام پیامبران را در خویش دارد؛ چون آدم آدمیتی نو را بنیاد می نهد، چون نوح با کوله بار صدها سال درد و ستمکشی بر پشت، خدا را بر کافران می خواند. چون ابراهیم ندای توحید در می دهد و بتها را سرنگون می کند، چون موسی بر فرعونیان ستمگر می شورد، چون عیسی انسانیت مرده را زنده می سازد، و چونان محمد صلی الله علیه وآله وسلم صلای فلاح عالمیان بر می دارد …

آیینه پرستش حق ازلی است آنگاه که به نماز می ایستد، و طنین وحی پیامبران در گفتار او چون به موعظه می نشیند؛ فریادش قرون را در نوردد و شمشیر خشمش فرعونیان را برای ابد در هرم نابودی دفن می کند.

قیامش که همسنگ قیامت است قیامت دنیا را برمی انگیزد، و ظهورش که مظهر دیانت است دین را بر جهان حکمفرما می سازد؛ دستانش که شاخه های پر بار درخت امامت است زمین را به آسمان پیوند می زند، و گفتارش که قرین وحی خداست فرشتگان را به همسایگی انسان می خواند…
چون بر می خیزد ضلالت به خاک می افتد، و چون سر بر می دارد هدایت قیام می کند؛ قیامش مسلخ تباهی هاست، و نامش مرگ نامردمی ها؛ آغازش پایان جباران است، و دوامش استمرار صلاح درستکاران، غیبتش شب یلدای مشتاقان ستمدیده اوست، و ظهورش صبح راستین محبان به جان رسیده او…

سیطره حکومت الله را باذن الله بر جهان تثبیت می کند، و ژرفای معنای ناشناخته ی خلافت انسان را بر جهانیان آشکار می سازد؛ وجودش آیت بزرگ خداست، و غیبتش تفسیر غیب، و ظهورش مبشر معاد، و قیامش تفسیر تعهد و جهاد، و کلامش تاویل قرآن، و نگاهش تموج دریای مهر پیامبران بر گمشدگان… و سرانجام اوست که کاروان دین را به سرمنزل مقصود می رساند، و بر رسالت پیامبران و زحمات آنان وصول و حصول می بخشد…