او، اینگونه بود …

او، اینگونه بود …

به مناسبت ولادت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)

\” لقد کان لکم فی رسول الله اسوه حسنه لمن کان یرجوا الله و الیوم الآخر و ذکر الله کثیراً \”

\”مسلماً برای شما در زندگی رسول خدا سرمشق نیکویی هست برای آنان که امید به رحمت خدا و روز رستاخیز دارند و خدا را بسیار یاد می‌کنند. \”

(سوره احزاب آیه ۲۱)

 کنون در آستانه تلألؤ خورشید وجود نگار نازنین و رحمه للعالمین، بجاست که دل در گرو سخنان اهل بیت اطهارش سپاریم و گوشه ای از زوایای اخلاقی آن حضرت را باز شناسیم تا از این رهگذر، بتوانیم بیش از بیش در مسیر اقتدای به آن بزرگوار گام نهیم و به حق، امتی نیکو برای حضرتش باشیم…

امام حسین (علیه السلام) برای برادر خود چنین نقل کرد که: من از پدرم از روش رفتار رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در منزل پرسیدم، فرمود:

… وقتی به خانه تشریف می‌برد، وقت خود را به سه جزء تقسیم می‌کرد، قسمتی را برای عبادت خدا، قسمتی را برای بسر بردن با اهلش و قسمتی را به خود اختصاص می‌داد. در آن قسمتی هم که مربوط به خودش بود، باز به کلی قطع رابطه نمی‌کرد، بلکه مقداری از آن را به وسیله خواص خود در کارهای عامّه مردم صرف می‌فرمود و از آن مقدار چیزی را برای خود ذخیره نمی‌کرد (در آن یک سوم از وقتی که در خانه به خودش اختصاص می‌داد نیز به کلی از مردم منقطع نمی‌گشت، بلکه به وسیله خواص با عامّه مردم مرتبط می‌شد. مسائل آنان را پاسخ می‌داد و حوائجشان را بر می‌آورد. هیچ چیز از آن یک سوم وقت را که مخصوص خودش بود، از مردم دریغ نمی‌نمود)…

سیّد الشهدا (علیه السلام) سپس فرمود: من از پدر بزرگوارم از وضع مجلس رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) پرسیدم، فرمود: هیچ نشست و برخاستی نمی‌کرد مگر با ذکر خدا، و در هیج مجلسی جای مخصوصی برای خود انتخاب نمی‌کرد و از صدر نشینی نهی می‌فرمود و در مجالس هرجا که خالی بود می‌نشست، و اصحاب را نیز دستور می‌داد که چنان کنند؛ و در مجلس حق همه را ادا می‌کرد، به طوری که احدی از همنشینانش احساس نمی‌کرد که از دیگران در نزد او محترم تر است…

و نیز فرمود: پرسیدم سیره آن حضرت در میان همنشینانش چطور بود؟ فرمود: دائماً خوشرو و نرم خو بود، خشن و درشت خو و داد و فریاد کن و فحاش و عیب جو و همچنین مدّاح نبود و به هر چیزی که رغبت و میل نداشت، بی میلی خود را در قیافه خود نشان نمی‌داد و لذا اشخاص از پیشنهاد آن مأیوس نبودند، امیدواران را نا امید نمی‌کرد. نفس خود را از ۳ چیز پرهیز می‌داد:

    ۱- مجادله و مراء

    ۲- پر حرفی

    ۳- گفتن حرفهای به درد نخور

 و نسبت به مردم از ۳ چیز پرهیز می‌کرد:

    ۱- هرگز احدی را مذمت و سرزنش نمی‌کرد.

    ۲- هرگز لغزش و عیبهایشان را جستجو نمی‌نمود.

    ۳- هیچ وقت سخن نمی‌گفت مگر در جائی که امید ثواب در آن می‌داشت…

همچنین در کتاب مکارم الاخلاق از امیر المؤمنین (علیه السلام) نقل شده است که:… هیچ وقت در ظلمی که به او می‌شد، به مقام انتقام بر نیامد، مگر اینکه محارم خدا هتک شود که در این صورت خشم می‌کرد و خشمش هم برای خدای تعالی بود…

« برگرفته از تفسیر المیزان، ذیل آیات ۱۱۶ – ۱۲۰ سوره مائده »