ای حرم خاص خداوندگار
ای حرم خاص خداوندگار
دست خداوند تو را پرده دار
مهر جبین زهره ی زهرا تویی
روشنی ماه و ثریا تویی
از همه زن های جهان برتری
آن همه گان دیگر و تو دیگری
همسر محبوب امیر عرب
خلقت پیدا و نهان را سبب
پاک بود دامنت از هر گناه
أیه ی تطهیر ز قرآن گواه
خوانده خدا «عصمت کبری» تو را
گفت نبی « امّ ابیها » تو را
ابن و ابت تاج سر عالمند
نسل تو سادات بنی آدمند
مادر تو اشرف زنهاستی
دختر تو زینب کبراستی
چیست حیا ؟ ریشه ی دامان تو
کیست ادب ؟ بنده ی فرمان تو
پاک بود دامنت از هر گناه
آیه ی تطهیر ز قرآن گواه
مانده ز علم تو علی در شگفت
آنکه کمالش همه عالم گرفت
شرم و ادب از ادبت شرم سار
گوش تو را عقل و خرد گوش وار
رشته ی تو رشته ی نظم جهان
سینه ی تو مخزن راز نهان
وقت خوشت وقت مناجات تو
شاد پیمبر ز ملاقات تو
کس نبرد راه به سامان تو
جز پدر و شوهر و یزدان تو
هم ز پی عرض ادب گاه گاه
یافته جبریل در آن خانه راه
خانه ی تو گلشن مهر و وفا
مکتب تو مکتب صدق و صفا
نیست عجب گَر به چنین مکتبی
تربیت آموخته چون زینبی
پیرهن خویش به مسکین دهی
خاطر آن غم زده تسکین دهی
زین ملکات و ملکوتی صفات
فاطمه جان عقل و خرد مانده مات
با همه ی شوکت و اجلال تو
بعد نبی تیره شد اقبال تو
دور ی عزّت سپری شد تو را
امّت بی رحم جری شد تو را
قدر تو یا فاطمه نشناختند
بر حرم حرمت تو تاختند…
ای شده محروم ز ارث پدر
عالم وآدم ز غمت خون جگر
عصمت یزدانی و معصومه ای
زوج تو مظلوم و تو مظلومه ای
داغ غمت بر دل رنجور ماند
قدر تو و قبر تو مستور ماند
فاطمه، ای گوهر دریای راز
ما همه را سوی تو روی نیاز
باد فدایت پدر و مادرم
خاک ره فضّه تو افسرم
مهر تو سرمایه ی ایمان من
یاد تو باغ گل وریحان من
ای پدرت رحمهُ لِلعالمین
مرحمتی کن به من دل غمین
من که ز احسان تو شرمنده ام
دست به دامان تو افکنده ام
جز به تواَم هیچ سر و کار نیست
غیر حسینت دگرم یار نیست
از کرم خویش گناهم ببخش
در کنف خویش پناهم ببخش
\”مؤیّد خراسانی\”
ثبت دیدگاه