باز هم خیابانِ آمدنت را چراغانی کردیم،
باز هم خیابانِ آمدنت را چراغانی کردیم،
باز هم کوچههای قدومت را آذین بستیم، تا میلاد امید بخشت را جشن بگیریم.
باز هم از پنجرههای غبارآلود روزهامان، از روزنههای بسته شدهی دلهامان، از پسِ باورهای به شک آلوده شدهمان، به جادهی تیرهی غیبتت چشم دوختیم،
تا چشمهامان به رنگ سبز انتظارت روشن شود، و قلبهامان به امید آمدنت آرام گیرد؛
اما نیامدی.
قرنهاست که کلام پدرت، امیر مؤمنان، گوش جانمان را به درستیِ آن آزرده است که:
براستی افقها تیره گشته، و راههای روشن گم شده است!
اما نمیدانیم که به کدامین گناهمان، در پردهی غیبتات، فرو نشاندهاند.
و نمیدانیم که به کدامین کارِ خیر, اجازهی ظهورت، که وعدهی راستینِ خداوند است، صادر خواهد شد.
آری نمی دانیم که رازِ پنهانیات چه بوده و رمزِ پیداییات چیست؛
اما میدانیم که میآیی.
ثبت دیدگاه