اما لاعطین الرایه غدا رجلا یحب الله و رسوله و یحبه الله و رسوله یفتح الله علی یدیه به لیس بفرار
من فردا پرچم را دست مردی می‌دهم که هرگز فرار نمی‌کند و خداوند پیروزی را به وسیله او میسر می‌سازد. او، خدا و پیامبرش را دوست می‌دارد و خدا و پیامبر نیز وی را دوست دارند.

تمام چشم‌ها منتظر بودند و همه آرزوی این مقام را داشتند. رسول خدا صلی الله علیه و آله نام علی علیه السلام را بردند. همه دانستند، منظور پیامبر از صاحب این همه فضایل آن بزرگوار است. او به جنگ رفت، دژها را یکی پس از دیگری گشود و مانند همیشه با پیروزی بازگشت.
این داستان به اندازه‌ای مشهور است که حتی ابن ابی الحدید دانشمند معروف اهل سنت ضمن شعری می‌گوید:
ـ و هر آن‌چه را که فراموش کنم، فرار این دو نفر را فراموش نمی‌کنم، با این ‌که می‌دانستند فرار کردن از جنگ، گناه است.
ـ پرچم بزرگ و باافتخار پیامبر را با خود بردند ولی (در اثر گریختن) لباس ذلت و خواری بدان پوشاندند…
ـ شما (دو تن مرد این میدان نیستید بهتر که) آن را ترک گویید و بگذارید رادمردی (علی) آن را مالک شود که هرگز گرد ننگ و مذلت بر دامن مردانگیش ننشسته است.
ـ او چنان کسی است که طول جنگ و سختی را راحتی می‌داند و دوام مسالمت و گوشه‌نشینی را رنج و عذاب می‌شمارد.