جابر بن عبدالله بن عمرو بن حرام انصاری، صحابی جلیل القدر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و از اصحاب بدر بود. وی در بسیاری از غزوات پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و جنگهای امیرالمؤمنین (علیه السلام) حضور داشت و همواره پیرو مقام رسالت و امامت بود. از دوستی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیت آن حضرت فروگذار نکرده و پیوسته مردم را به محبت امیرالمؤمنین (علیه السلام) و اولاد گرام آن حضرت تحریص و تشویق میکرد. او همچنین نخستین زائر قبر امام حسین (علیه السلام) در کربلا است. در آخر عمر، چشمانش نابینا شده و در سن نود سالگی (به سال ۷۸ هجری) وفات یافت. و روایت شده است که وی در مسجد رسول خدا مینشست و میگفت: «یا باقِرَ یا باقِرَ الْعِلْمِ.» مردم مدینه میگفتند: او هذیان میگوید. جابر میگفت: به خدا سوگند، من بیهوده و پریشان سخن نمیگویم. من از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) شنیدم که به من فرمود: ای جابر! تو زنده میمانی تا ببینی مردی از اهل بیت مرا که نام او نام من و رخسار او رخسار من باشد، بشکافد علم را شکافتنی، هرگاه وی را دیدی، سلام مرا به او برسان. و این فرمایش رسول خدا است که مرا واداشت این سخن را بگویم.
« برگرفته از کتاب \”خاندان عصمت (علیهم السلام)\”، تالیف سید تقی واردی »
ثبت دیدگاه