هدف ، در اینجا نه سرزنش عاملان بروز مشکل بلکه اقدام جهت رفع مشکل یا لااقل کم کردن شدت آن است . باید قبول کنیم که بسیاری از مردم روزگار ما با این نعمت الهی روی ستیز ندارند ، بلکه تنها از او غافل اند . آنها اساسا نمی دانند که خداوند چنین نعمتی را برای آنها قرار داده است و همین ندانستن شان است که به غربت آن مولا دامن می زند . در اینجا کاری نداریم که این افراد در ندانستن و غفلتشان تقصیر دارند یا ندارند . باز تاکید می کنم که در این مقام در صدد ملامت و نکوهش کسی نیستیم و به دنبال مقصر نمی گردیم .
آنچه باید بدانیم این است که اکنون این جهل و بی خبری اتفاق افتاده و فراگیر شده است . همچنین باید بدانیم که این جهل فراگیر شده است . همچنین باید بدانیم که این جهل فراگیر ، قابل درمان است . دوای جهل هایی از این قبیل تبلیغ و پیام رسانی است . اگر ما پیام وجود چنین نعمتی را به مردم جهان برسانیم بسیاری از آنان به جهت نیاز و شوقی که به او دارند به سمت او متوجه می شوند . در اثر پیام رسانی جهل از بین می رود ، گرایش به منبع خیر فراگیر می گردد و در نتیجه از بار سنگین غربت آن حضرت کاسته می شود .
اگر این پیام رسانی به درستی انجام شود خواهیم دید که گروه هایی از مردم با شوق فراوان به این چشمه حیات روی خواهند آورد و در نتیجه ، از گسترده غربت آن حضرت کاسته می شود . البته شیطان در برابر این پدیده مبارک بی تفاوت نخواهد نشست . او نیز به تلاشی گسترده در جهت عقیم ساختن تلاش شیعیان دست خواهد زد و معرکه ای به پا خواهد کرد . مهم این است که ما از رویارویی با لشکر شیطان نهراسیم زیرا در این کارزار تنها نخواهیم بود . باید بدانیم چون به یاری ولی خدا آمده ایم ، خدا نیز به یاری ما خواهد آمد و دشمن هر چند توانا و حاضریراق باشد ، در برابر خداوند آسمان و زمین خُرد و ناچیز است .
اینک بیایید از میان مردم دنیا توجهمان را بر روی جامعه شیعه متمرکز کنیم . یکی از بزرگترین افتخارات شیعه این است که امام زمان خود یعنی این گنج خداداده را می شناسد و از وجودش با خبر است . شیعیان درست در لحظات حساسی که دیگران در زیر بار مشکلات مادی و معنوی به زانو در می آیند ، از یاری آن حضرت بهرهمند شده و می شوند .
به این ترتیب غربت امام زمان در میان شیعیان از جهتی کمتر از غربت ایشان در میان دیگران است . چرا ؟ چون شیعه او را می شناسد و قدرش را بیشتر می داند . اما آیا میزان قدرشناسی شیعه نسبت به گوهر وجود امام عصر قابل ارتقا نیست ؟ آیا ممکن نیست که ما با توجه دادن دادن یکدیگر نسبت به امام زمان (ع) و به اینکه از ایشان خیلی بیشتر می توان بهره برد ، غربت آن حضرت را کاهش دهیم ؟
چند درصد شیعیان در عموم امور زندگیشان متوجه امام زمان و متمسّک به ایشان هستند ؟ باید پذیرفت که درصد زیادی از ما شیعیان در عموم امور زندگی متوجه امام زمان و متمسّک به ایشان نیستیم و این درصد پایین هرگز قانع کننده نیست . این تمسّک و توسلات اندک به امام زمان در شرایطی است که خداوند آن حضرت را در پناه ما در تمام امور زندگیمان قرار داده است .
ما شیعیان باید پا به پای گسترش تلاش های شخصی مان برای بهبود زندگی دنیوی و حیات اخروی مان ، روح توسل و تمسک به امام عصر را در خود زنده کنیم . اگر چنین کنیم آن وقت است که امام زمان (ع) در زندگی ما حضور معنوی می یابد و نقش می آفریند . باید همواره در دل و بر زبانمان ذکر یا صاحب الزمان جاری باشد . در این صورت از جانب ملکوت یاری خواهیم شد و زندگیمان متحوّل می شود ، راه خیر و نیکی پیش پایمان باز خواهد شد و از ارتکاب بدی ها و زشتی ها مصون خواهیم ماند . هر قدر این توسل و تمسّک به امام عصر (ع) در ما شدید تر باشد ، توفیقمان در کارهای نیک و دوری از امور ناپسند بیشتر خواهد بود .
درست است که ما شیعیان نسبت به دیگر مردم دنیا این امتیاز را داریم که امام زمانه خویش یعنی این گنج پر نعمت الهی را می شناسیم ، و از این بابت هم باید خدا را شاکر باشیم ، لیکن باید بپذیریم که می بایست خیلی بیش از آنچه هست به امام زمان (ع) مراجعه ، توسل و توجه داشته باشیم .
گسترش توجه به امام عصر – که درود خدا بر او باد – دو فایده در پی دارد : فایده اولش بهتر شدن و ارتقای سطح زندگی کسانی است که خود را با آن حضرت پیوند می دهند و فایده دومش خارج شدن آن دانای غریب از انزوا و کم شدن غربت ایشان است . گفتیم که بخشی از غربت امام عصر (ع) به همین استفاده نکردن ما از ایشان برمی گردد . شیعه یا هر شخص دیگر ، از نعمت وجود ایشان بیشتر آگاه باشد ، طبیعتا بیشتر به آن حضرت رغبت و اشتیاق می ورزد و همین رغبتِ بیشتر به ایشان باعث کم شدن غربت آن حضرت گشته ، زمینه تجلیل از آن بزرگوار را در جامعه فراهم می آورد .
خلاصه آنکه اگر می خواهید او را یاری کنید یکی از راه های پیش روی شما این است که خبر او ، یعنی خبر حضور او و خبر برکات وجود او را به دیگران برسانید . به دیگران بگوئید که : « خداوند ، امامی زنده و حاضر را به عنوان پناه برای ما برگزیده و به ما دستور داده که خود را در سایه او قرار دهیم تا از درماندگی ها نجات یابیم و به سعادت های دنیا و آخرت دست یابیم . »
به دوستان و اطرافیان خود بگوئید که : « ما امامی زنده داریم که نزد بینادلان همواره حاضر است و چون خالصانه فراخوانده شود ، می آید و راه می نماید ، مشکل می گشاید و غم و رنج می زداید . »
به آنها بگوئید : « امام شما زنده است و نزد او برکات فراوانی وجود دارد . علم هست ، هدایت هست ، شفا هست ، شفاعت هست ، حمایت هست ، انس و رفاقت هست ، هم غنا و هم قناعت هست ، یعنی به شما هم غنا و هم قناعت می بخشد ، آری نزد او تمام این گنج ها و هزاران هزار نعمت دیگر وجود دارد . پس به او متوسل شوید و دامن های خود را از عطایای او پر کنید ! »
مطمئن باشید که اگر این پیام را به درستی به یکدیگر منتقل کنیم و پی در پی آن را به هم یادآوری نماییم توجّه عمومی مان به امام زمان (ع) بیشتر خواهد شد و در نتیجه ، این کعبه فراموش شده بیش از پیش شاهد زائرانی پرشور خواهد بود و غبار غربتش با گلاب توسل مردم زدوده خواهد گشت .
ثبت دیدگاه