پدر گفت:
آقا!
آقاجان!
آقای یگانه ی من!
مظلوم ترین!
تنها ترین! …
تو خود خوب می دانی که من، عاشق عاشقی پیشه ی دل شکسته ی تو، با خود عهد کرده بودم که زندگی را، تمام زندگی را … آری، همه و همه ی آن را، وقف تو کنم …
و چرا نه ؟!
چرا چنین نکنم؟ در حالی که می دانم، به یقین می دانم که تو – مولای دریا دل من (که چقدر کوچک است دریا برای نشان دادن مهربانی تو و چقدر کلمات محدودند برای بیان احساس من!) –
هر روز و همه شب،
لحظاتی از زندگی گران بار خویش را به یاد من بوده ای
و برای من، این موجود کوچک سراپا تقصیر، دست به دعا برداشته ای
و چه زلال
– ای زلال ترین!-
اشک ریخته ای؛
اشکی برای من …
اشک تو برای من …
اشک برای سبک شدن کوله بار پرگناه من …!
آه … ای خدای من!
پس اگر تمام زندگی خویش را و لحظه به لحظه ی آن را وقف تو کنم، هنوز هم هیچ نکرده ام و هنوز هم در خم ابتدایی ترین کوچه عشق تو مانده ام…
من عهد کرده بودم؛
با خود و با خدای خویش، که لحظات زندگی ام را به یاد تو گره بزنم…
و اکنون،
اکنون – که زندگی ام به اندازه ی پنجاه و چهار سال خزان زده است سر به زیرم، شرمگین ام؛
از این که نتوانسته ام – آن چنان که باید و آن سان که شاید –
به عهد خویش وفا کنم …
که به خدا، سخت زمانه ای شده است برای عاشقان تو …
اینک،
ای دریا دل ترین!
… می خواهم – به سان مورچه ای که به اندازه ی توان خویش، تحفه ای برای سلیمان می برد – هدیه ای به بارگاه تو تقدیم کنم
… و می دانم که سرزنش ام نخواهی کرد؛ از این که هدیه ام کوچک است … در برابر عظمت تو.
اکنون به لطف و مهربانی خویش،
هدیه ی مرا بپذیر …
فرزند جوان مرا بپذیر …
فرزندی که قلبش را با محبت تو آشنا کرده ام و شهد شیرین تر از عسل مهرت را نه جرعه جرعه که دریا دریا در کام جانش ریخته ام …
و بگذار تا فدایی تو باشد؛
فدا شود به راه تو،
که همه چیز من‌ای
و همه ی هستی او …
ای تمام سرمایه ی زندگانی من …
ای نهایت سراسر آرزوهای من …
ای محبوب آسمانی من …
مهدی!
منبع: «او» … گفت/سید محمد علوی/انتشارات پارسیران
ثبت دیدگاه