شاید کسی را فراموش کرده ایم!
مادر را دیده ای که چه سان از فرزند نو خاسته اش چشم بر نمیدارد و هر جا که او گامهای سست و لرزانش را میگذارد بی اختیار یک گام از او جلوتر میدود؟ کودک تازه متولد شده را که هنوز هیچ پناهگاهی نمیشناسد په سخت میگرید و بی تابی میکند و در پس او مادر و پدرند که از بی قراری کودک بی تابند؟ هر روز و هر شب از برای لحظه ای به خواب رفتن نوزاد جشم بر روی چشم نمیگذارند و سرانجام این خستگی است که پلکهای سنگینشان را به هم میدوزد و دوباره با شنیدن آهنگ گریه ی نوزاد به جدال با خواب در میافتند. به راستی این چه حسی است که این چنین سختی و دشواری زندگی را بر پدر و مادر شیرین و خوشایند میسازد؟ این کدامین حلقه از سلسله جنبان محبت است که این گونه بر گرداگرد کودکی میپیچد و او را فصل مشترکی میکند از عاطفه زوجی بر ثمره ی وجودیشان؟ مگر میشود که روزی بگذرد و پدر با دیدن کودکی که دست در دستان والدینش دارد یاد فرزندش نیفتد و یا مادر اگر چیزی برای کام خود خواسته قبلاً آن را برای کودکش نخواسته باشد؟!
با این مقدمه شاید کلام امام رضا علیه السلام را بهتر درک کنیم که فرمودند:
… امام پدر دلسوز است … امام (هم چون) مادر نیکوکار نسبت به طفل کوچک است.
هیچ کس در دلسوزی و شفقت مادر نسبت به فرزند شیرخوارش تردید نمیکند؛ اما آیا کسی یاد میکند امامیرا که دلسوزیش به حال ما بیش از آن مادر است؟!
چشم به راهی مادر هنگام بازگشت فرزند دور از وطن را دیده اید؟
آیا یاد کرده اید از امام زمان خود که بیش از مادر چشم به راه بازگشت ما به سوی خویشتن است؟
چه شده که تعلقات دنیوی ما را در تله ی خود گرفتار کرده است؟
چه شده که به این و آن دل بسته ایم و از دل بند حقیقی عالم غافل شده ایم؟
آیا در قلب خود جایی برای امام عصر علیه السلام خالی گذارده ایم؟
الم یان للذین آمنوا ان تخشع قلوبهم لذکر الله و ما نزل من الحق و لات یکونوا کالذین اوتوا الکتاب من قبل فطال علیهم الامد فقست قلوبهم…
آیا هنگام آن نرسیده که دلهای مومنین برای خدا خاشع گردد و نباشند همانند آنان که قبلا کتاب بر آنها نازل شد؛ پس دورانی طولانی بر آنها گذشت و دلهایشان سخت شد…
نکند که ما هم مانند گذشتگان در اثر روز مرگی زندگی چنان محو زرق و برق دنیا شده ایم که خاطرمان از یاد مهدی علیه السلام تهی شده باشد؟
نکند که طولانی شدن غیبت ما را مصداق (فطال علیهم الامد فقست قلوبهم) کرده باشد؛ قساوت قلب در اثر طولانی شدن دوران غیبت را به ما نسبت دهند و شاید ما را با اهل کتابب هم سان کنند که قصد جان پیامبرانشان میکردند!
بیا امروز من و تویی که هر روز و هر ساعت به هزاران زیبایی دنیا اندیشه میکنیم اکنون و در این ساعات و لحظات پر برکت بر دل خویش نظر افکنیم.
هیهات که دل ما را زنگار بی تفاوتی و غفلت نسبت به امام زمان علیه السلام پوشانده باشد؛
بیایید قدری بنشینیم و با خود حدیث نفس کنیم:
آیا قلب ما در طول روز به یاد حضرت مهدی علیه السلام میتپد؟
آیا دل مان میسوزد که جوانی مان گذشت و روی آن ماه طلعت خدایی را ندیدیم؟
آیا دل مان به سان پرنده ای به سوی آن غایب از نظر پر میکشد؟
که امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند:
فرزندم مهدی! بدان که دلهای مردمان با اخلاص و طاعت پیشه به سان پرندگانی که به سوی آشیانه پر میکشند مشتاق تو هستند.
اگر نه چنین ایم که دلهایمان با شنیدن نام مهدی علیه السلام کنده شود؛ اگر در طول روز و شاید هفته و ماه دل مان به سوی آن عزیز پر نمیکشد؛ باید که در این ایام فکری به حال خود کنیم.
ای که پنچ رفت و در خوابی مگر این پنج روزه دریابی
هنوز دیر نشده !
توسلی ، توجهی و دعایی بر سلامتی و فرجش
که اوست مهربان تر از مادر…
ثبت دیدگاه