کربلا ، ملک شخصی حضرت سیّد الشّهداء علیه السلام
الشَّيْخُ الْبَهَائِيُّ فِي الْكَشْكُولِ، عَنْ خَطِّ جَدِّهِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الْجُبَاعِيِّ ، نَقْلًا مِنْ خَطِّ ابْنِ طَاوُسٍ ، نَقْلًا مِنْ كِتَابِ الزِّيَارَاتِ لِمُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ دَاوُدَ الْقُمِّيِّ عَنِ الصَّادِقِ علیه السلام أَنَّهُ قَالَ: إِنَّ حَرَمَ الْحُسَيْنِ علیه السلام الَّذِي اشْتَرَاهُ أَرْبَعَةُ أَمْيَالٍ فِي أَرْبَعَةِ أَمْيَالٍ ، فَهُوَ حَلَالٌ لِوُلْدِهِ وَ مَوَالِيهِ ، حَرَامٌ عَلَى غَيْرِهِمْ مِمَّنْ خَالَفَهُمْ ، وَ فِيهِ الْبَرَكَةُ.[1]
مرحوم شیخ بهایی در کتاب کشکول خود از خط جدّش ، محمّد بن علیّ جُباعی، به نقل از خط مرحوم سیّد بن طاووس به نقل از محمّد بن أحمد بن داوود قمّی در «کتاب الزّیارات» نقل می کند که حضرت صادق علیه السلام فرمود: حرم حسین بن علی علیه السلام به فاصله چهار میل در چهار میل ، همان مکانی است که سیّدالشهدا علیه السلام آنجا را خریداری نمود. این حرم برای فرزندان حسین بن علی علیه السلام و دوستدارانش حلال است ، اما برای غیر ایشان از کسانی که با فرزندان حسین بن علی علیه السلام و دوستدارانش مخالفت می کنند ، حرام است ؛ و در این سرزمین برکت است.
مرحوم شیخ بهایی در کتاب کشکول می نویسد:
رُوِيَ أَنَّ الْحُسَيْنَ علیه السلام اشْتَرَى النَّوَاحِيَ الَّتِي فِيهَا قَبْرُهُ مِنْ أَهْلِ نَيْنَوَى وَ الْغَاضِرِيَّةِ بِسِتِّينَ أَلْفِ دِرْهَمٍ ، وَ تَصَدَّقَ بِهَا عَلَيْهِمْ ، وَ شَرَطَ أَنْ يُرْشِدُوا إِلَى قَبْرِهِ ، وَ يُضَيِّفُوا مَنْ زَارَهُ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ.[2]
روایت شده است که حسین بن علی علیه السلام اطراف قبر شریفش را از اهل نینوا و غاضریّه به شصت هزار درهم خریداری نمود و سپس آنجا را به ایشان بخشید و شرط نمود که زائرین را به سوی قبرش هدایت نموده ، و از ایشان به مدّت سه روز پذیرایی نمایند.
محدّث نوری پس از نقل این دو روایت می نویسد:
مرحوم سید بن طاووس می گوید: محمّد بن أحمد بن داوود قمّی در «کتاب الزّیارات» می نویسد که اهل کربلا به آن شرط عمل نکردند.[3]
آقای دکتر امین اوحدی
________________________________________
[1] – مستدركالوسائل، ج10 ،ص321به نقل از کشکول/ مرحوم محدّث نوری می نویسد: این روایت را مرحوم شیخ طریحی در «مجمع البحرین» نیز نقل می کند.( مستدركالوسائل، ج10 ،ص321)
[2] – مستدركالوسائل، ج10 ،ص321
[3] – مستدركالوسائل، ج10 ،ص321
ثبت دیدگاه