ماهی تشنه؟!
جویبار را از چشمه سار بنگر که چه روشن و زلال از دل صخره ها جاری گشته و تا دشت سینه کشان روان گردیده؛
آنسان صاف و شفاف که سنگریزه های ریز و درشت بسترش را می توان شمرد و ماهیان کوچک کبودش را که گویی که خنکای دلپذیر آب سرزنده و با نشاطشان ساخته، سرخوش و آسوده شنا می کنند و به هر سو چرخ می خورند.
آیا این ماهیان، این موجودات زیبا و معصوم در زیر آب از تشنگی چیزی می دانند؟!
آیا ممکن است این ماهی از عطش و از بی آبی جان دهد؟!
مؤمنینی که در عصرغیبت به سر می برند و شب و روز دست به دستاویز تمسک آویخته و التجاء به حبل المتین مولایشان دارند و در دریای مهر و عطوفت او غوطه ورند چطور؟!
آیا ضلالت انتظارشان را می کشد و هلاکت در کمینشان است؟!
نه! نه! چنین نیست؛ اینان را بیم مرگ جاهلی نیست چنا نکه ماهی را در آب بیم مرگ و عطش!
چرا که از ابو بصير روايت شده حضرت صادق (ع) فرمود:
«طوبى لمن تمسك بامرنا فى غيبة قائمنا فلم يزغ قلبه بعد الهداية»
طوبى براى كسى است كه درغيبت قائم ما چنگ به گفتار ما زند و بعد از آنكه هدايت يافت دلش از دين حق برنگردد.
من عرض كردم: فدايت شوم! «طوبى» چيست؟
فرمود: طوبى درختى است در بهشت كه ريشه آن در خانه على بن ابى طالب است و شاخهاش در خانههاى مؤمنين مي باشد. اينست معنى آيه شريفه طُوبى لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآب
(مهدى موعود-ترجمه جلد سيزدهم بحار /ص 894 / باب بيست و هفتم فضيلت انتظار فرج)
و نیز هانى تمّار گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود:
«براى صاحب الامر غيبتى است و بايد هر بندهاى تقوا پيشه كند و متمسّك به دين خود باشد.» (كمال الدين-ترجمه پهلوان، ج2، ص: 19)
آیا کسی که امام عصرعج خویش را شناخته و به ولایت و صاحب اختیاری وی اقرار داشته و اطاعت و فرمانبرداریش را بر خود واجب نموده است؛
کسی که قلب وی مالا مال از محبت و دوستی مولای خویش است؛
کسی که به اوامر و نواهی الهی گردن می نهد و دستورات دین خدا را یک به یک اجرا می نماید؛
آن کس که شب و روز در این اندیشه است که رضای مولا در چیست و چه افعال و گفتاری را برشیعیانش می پسندد؛
کسی که نصرت و یاری وی برای امام زمانش آماده است؛
کسی که برائت و اظهار بیزاری دشمنان امامش را به اندازه ی محبت و همدلی با دوستان رعایت کرده است؛
کسی که به سفارش و فرمان اکید حق عمل نموده و تمسک به امام زمانش را از یاد نبرده؛
چنین کسی را جز نام شیعه ی متمسک، اسم دیگری نمی توان نام گذارد.
آری او همواره بر صراط مستقیم ثابت قدم مانده و دیگران را نیز بدان دعوت می کند.
چنین کسی هرگز نه منحرف می شود و نه منحرف می نماید، نه به ضلالت می افتد و نه به ضلالت می اندازد!
که همانا این وعده ی الهی است و سفارش رسول خاتم ص در حجه الوداع:
«اى مردم! من در ميان شما دو چيز با ارزش و مهمّ به وديعه مىگذارم، كتاب خدا و عترت خودم كه اهل بيت منند، پس اگر شما دست تمسّك به آن دو زنيد دچار ضلالت و گمراهى نگرديد، زيرا حضرت لطيف خبير مرا باخبر ساخته و پيمان بسته كه آن دو تا وقتى كه در حوض بروز قيامت بر من وارد شوند از هم جدا نخواهند شد»
(احتجاج-ترجمه جعفرى/ج1/ ص 300)
ثبت دیدگاه