به مناسبت فرارسيدن ماه محرم
سید مرتضى در کتاب عیون المعجزات از امام جعفر صادق (علیه السلام) روایت می کند که فرمود:
اهل کوفه به حضور امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) آمدند و از نیامدن باران و خشکسالی به آن بزرگوار شکایت کردند و گفتند: “از خدا براى ما باران بخواه!”
امیرالمؤمنین (علیه السلام) به امام حسین (علیه السلام) فرمود: “برخیز و از خدا براى ایشان طلب باران نما!”
امام حسین (علیه السلام) برخواست و پس از آن که حمد و ثنای خدای را به جا آورد و درود بر پیغمبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرستاد، این دعا را قرائت فرمود:
“پروردگارا! ای بخشاینده نیکویی ها، و ای فرو فرستنده برکت ها، باران های پر برکت آسمان را فرمان ده تا پی در پی بر ما ببارند و ما را از بارانی بسیار سیراب گردان؛ بارانی گسترده، فراوان، با عظمت، دانه دانه و روان؛ تا به وسیله آن ناتوانی را از میان بندگانت بزدایی و شهرهای مرده ات را زنده کنی. آمین ای پروردگار جهانیان.”
هنوز آن حضرت از دعا فراغت حاصل نکرده بود که باران رحمت پروردگار شروع به باریدن گرفت. تا آنجا که برخی بیابان نشینانی که از نواحى کوفه آمده بودند، گفتند: “نهرها و جویبارها را دیدم که از آب موج می زدند!”(1)
آری؛ آن روز گذشت و خدا با استجابت دعای امام حسین (علیه السلام) مردمان کوفه را وامدار ایشان کرد و باران رحمت خویش را به دعای مستجاب آن حضرت بر کوفیان فروفرستاد. اما سالیانی نگذشت که چرخش روزگار در محرم سال 63 هجری بار دیگر مردمان کوفه را مقابل حسین بن علی (علیه السلام) رسانید. ولی این بار به گواهی تاریخ، کوفیان و اهل شام در حالی فرزند پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) و خانواده و اصحاب او را به شهادت رساندند که حتی از دادن جرعه ای آب به فرزند شیرخوار او نیز دریغ ورزیدند.
و این سوال برای همیشه در طول تاریخ تکرار خواهد شد که: “مگر جزای نیکی، جز نیکی است؟!”(2)
(برگرفته از کتاب “عیون المعجزات”، تالیف: “علامه شیخ حسین عبدالوهاب” (همراه با اضافات))
ثبت دیدگاه