تا وقتی گفتارمان ، گفتار نیست …
چشمانمان ، چشم نیست …
گوش و زبان و اعضاء و جوارحمان منتظر نباشند ، او نمی آید!
تا وقتی مراسم جشن باشکوه نیمه شعبان برای امام زمان را با سود %۱۵ درصد برگزار کنیم او نمی آید ! تا وقتی برای جلوه کردن در نظر دیگران برایش نذری دهیم ، او نمی آید !
این خیال مرداب پندار ، ما را دلخوش کرده است! او را نمی خواهیم … قبول کنیم او را نمی خواهیم …! میدانی چرا ؟! چون
وجود نازنین امام زمانمان فرمودند : ” اگر شیعیان ما ، به اندازه آب خوردنی ما را می خواستند ، غیبت و دوران انتظار اینقدر طولانی نمیشد ! “
می بینی ! حتی او را برای سیراب شدن هم نمیخواهیم ! به اندازه یک لیوان آب ! اینقدر از گناه سیراب و اشباع شده ایم که آمدن و نیامدنش برایمان یکی شده است ! به نبودنش عادت کرده ایم ! پس دیدی ، نه “ندبه ها” کاری شدند نه “ کمیل ها ” جوابگو ! ما به خیال خودمان تشنه دیدارش هستیم ، اما نه ! نیستیم … تشنه بدنبال چشمه میرود . در جستجوی آب است . نه اینکه در پی هرزآب باشد !
چشم ها را باید شست ، جور دیگر باید دید …
شما بگو به اندازۀ جام جهانی 🙁