امام حسن عسکرى(ع)، امام یازدهم شیعیان، در هشتم ربیع الاوّل سال ۲۶۰ هجرى قمرى در شهر سامرا به شهادت رسید.
نام مبارکش حسن بن على، لقبش عسکرى و کنیهاش ابومحمد بود.
مادرش، بانویى پاکیزه و عبادت پیشه و در سرزمین خویش پیش از اسارت، پادشاه زاده بود و پس از اسارت و انتقال به مدینه، به همسرى امام دهم شیعیان حضرت امام على النقى (ع) افتخار یافت. نامش ” حُدیث ” و در روایات و عبارات دیگر، نام هایى چون جدّه، سلیل و سوسن نیز براى وى گفته شد.
این بانوى پاکدامن و پاکیزه سرشت، در ربیع الثانى سال ۲۳۲ هجرى قمرى، فرزند گرامىاش حضرت امام حسن عسکرى (ع) را به دنیا آورد و سراسر جهان هستى را با نور رخسارش جلوه گر ساخت.
امام حسن عسکری (ع) پس از پدر بزرگوارش، از جهت دانش و معارف دینى، فقیهترین و داناترین مردم و از جهت اخلاق و رفتار، برترین انسانهاى روى زمین بود و از تمام جهات، داراى کمالات عالیه و ویژگىهاى منحصر به فرد بود.
وجود مبارک آثار وى در میان مسلمانان، استوانه محکم و پایدارى بود که اسلام عزیز و مکتب حیات بخش اهل بیت (ع) را بر پا نگه مىداشت و از گزند دشمنان خارجى و کینه توزان و بدخواهان داخلى، محفوظ و مصون نگه مىداشت.
امام حسن عسکری (ع) در چهار سالگى، بنا به درخواست متوکل عباسى (دهمین خلیفه عباسیان)، به همراه پدر بزرگوارش امام هادى(ع) و سایر خانوادهاش راهى سامرا (مرکز خلافت عباسیان، در شمال غربى عراق) گردید (۱) و پس از شهادت پدرش در سال ۲۵۴ هجرى قمرى به امامت شیعیان نایل آمد. آن حضرت و خانواده و خاندان پدرش، در ظاهر به دعوت متوکل عباسى در سامرا سکونت داشتند ولى در حقیقت حضورشان در سامرا اجبارى و تبعید گونه بود، تا آن حضرت را از نزدیک در مراقبت و نظارت خویش داشته باشند.
زمامداران معاصر آن حضرت عبارت بودند از:
۱- متوکل عباسى (۲۴۷ – ۲۳۲ ق)
۲- منتصر عباسى (۲۴۸ – ۲۴۷ ق)
۳- مستعین عباسى (۲۵۲ – ۲۴۸ ق)
۴- معتز عباسى (۲۵۵ – ۲۵۲ ق)
۵- مهتدى عباسى (۲۵۶ – ۲۵۵ ق)
۶- معتمد عباسى (۲۷۹ – ۲۵۶ ق)
از میان خلفاى مذکور، تنها از سوى منتصر عباسى، فرزند متوکل، نسبت به امام هادى(ع)، امام حسن عسکری (ع) و علویان و شیعیان آزارى نرسید و در ایام خلافت کوتاه مدت وى، احسان و خدمات شایانى به آنان شد، که در مقایسه با نامهربانىها و ستم کارىهاى سایر خلفاى عباسى چیز مهمى به شمار نمىآمد.
امام حسن عسکری (ع) از آنان، فشارها و سختىهاى زیادى متحمل گردید و سرانجام به وسیله زهرى که معتمد عباسى به آن حضرت خورانید، مسموم و پس از چند روز تحمل بیمارى، روح ملکوتىاش به لقاءالله پیوست.
———————————————–
۱- منتهى الآمال، ج ۲، ص ۳۹۳
ثبت دیدگاه