محو مناجات یار
به مناسبت ولادت امام حسن عسگری علیه السلام
امام حسن عسکری (علیه السلام) در سال ۲۳۲ هجری در مدینه چشم به جهان گشودند. ایشان مانند دیگر ائمه (علیهم السلام) تحت ظلم و جور حکام وقت قرار داشته و سختترین روزها را زیر نظر چند تن از خلفای غاصب عباسی گذراندند. معتز عباسی، پس از تصدی خلافت، امام را شدیداً زیر نظر قرار داد و چند بار ایشان را روانهی زندان کرد و به دست صالح بن وصیف (زندانبان) سپرد. صالح که از دشمنان اهل بیت (علیهم السلام) بود، فرصت را غنیمت شمرد و افرادی پست را در زندان بر امام گماشت تا حضرت را آزار دهند.
شیخ مفید روایت کرده است که: \”زمانی که ابو محمد، حضرت امام حسن عسکری (علیه السلام) زندانی بودند، چند نفر از عباسیان نزد صالح بن وصیف آمده و به او گفتند: بر او [امام(علیه السلام)] سختگیری کن (و هر چه میتوانی او را در تنگنا قرار بده!).
صالح در پاسخ گفت: من دو تن از بدنهادترین انسانها را (که سراغ داشتهام)، براو گماشتهام، ولی آن دو هم اکنون اهل نماز و روزه شده و در عبادت، به مقام بزرگی نائل گشتهاند.
آل عباس از صالح خواستند که آن دو را بیاورد. پس از حضور آن دو، آنها را تهدید و توبیخ کردند که چرا بر امام سختگیری نمیکنید؟
آن دو نفر گفتند: درباره مردی که روزها را روزه میگیرد و تمام شب را به عبادت میپردازد چه بگوییم؟ او با کسی حرف نمیزند و به چیزی جز عبادت مشغول نیست و هر وقت به او نگاه میکنیم، بدن ما میلرزد و چنان میشویم که مالک نفس خویش نیستیم.
عباسیان که این سخنان را شنیدند، در کمال خجلت و ذلت بازگشتند.
« برگرفته از کتاب ارشاد، تالیف شیخ مفید (ره)، جلد ۲، صفحه ۳۳۴ »
ثبت دیدگاه