نيايش

به نام آنكه در بلندي از همه بلندتر و در نزديكي از همه محرم تر است.
اي انيس شبهاي تيره و تار و اي همدم روزهاي تنهايي و بي قراري، اي داننده هر چه انديشند و اي خواننده هر چه بنگارند.
اي آنكس كه جنبش فكر را در شيارهاي باريك مغز بنگري و عواطف مبهم قلب را بر صفحه لوح با نيش قلم بنگاري.
از آن زمان كه طليعه خونين شفق حاشيه افق را به رنگ سرخ در مي آورد تا آن هنگام كه موج ظلمت اين نقش بديع را در غرقاب شب فرو مي برد، من لب به ستايش تو مي گشايم و زبان به نام تو مي گردانم.
اي دارنده اي كه جهان بداري و گيتي را جز تو خداوندي ديگر نباشد، تو بشنو كه ديگران را نيروي شنوايي اندك است و جز تو كسي به آواي نارساي مستمندان در آرامش سحرگاه گوش نتواند داد، و تو ببين كه بينندگان بيشتر خويشتن بينند و ديده بصيرت ندارند.
(نهج البلاغه ترجمه مرحوم جواد فاضل صفحات 313 ، 452 ، 316 و 360)