انتظار/جمعه 6 اردیبهشت 1392

بگو اگر پدرانتان و فرزندانتان و همسرانتان و خويشانتان و اموالى كه بدست آورده‏ ايد و تجارتى كه از كساد آن هراس داريد و مسكنهايى كه بدان خوشدليد، نزد شما، از خدا و پيمبر او و جهاد در راه وى، محبوبتر است انتظار بريد تا خدا فرمان خويش را بيارد، كه خدا گروه بدكاران را هدايت نمي كند.

امام زمان ع تنها یادگار زنده اهل بیت ع و وارث این خاندان و عهده دار رسالت همه حجت های گذشته در این روزگار می باشد و کانون مهر و مرکز توجه کائنات!

 بی شک محبت و مهرورزی نسبت به آن بزرگوار محبت به پیامبر گرامی اسلام و امامان رهنمای پیشین می باشد. دوست داشتن آن مولای مهربان تر از مادر، همانا اظهار ارادت به مادر گرامیش حضرت زهرا سلام الله علیهاست.

ارتباط روحی و قلبی با این کان خیر و برکت، ظاهر کردن واعلان این علقه درونی در هر فرصت و به هر وسیله و روش،  یگانه راه رسیدن و دستیابی به مواهب و برکاتی است که خداوند وعده فرموده است.

بعلاوه اعلان برائت و بیزاری از غاصبان حق و دشمنان قدیم و تابعین نوظهورشان که از دور و نزدیک به تضعیف جایگاه آسمانی آن حضرت و تخریب میراث گرانبهای مکتب تشیع می پردازند نیز همچنان شرط  واجب اخلاص در محبت می باشد. البته این جا نیز همان شرط مهم نهایی مطرح می شود. همان نکته ای که در کلام خداوند و رسول اکرم ص منعکس گردیده بود:  «و الّذى نفسى بيده لا يؤمن أحدكم حتّى أكون أحبّ إليه من والده و ولده». پيام پيامبر   ص : 394

در واقع امام زمان عج نیز باید همچون جد مکرمشان همین جایگاه را برای مؤمنین عصر غیبت داشته باشند. به این معنا که هم از جنبه محبت و هم از نظر اطاعت و فرمانبری برای ما یکتا و یگانه و منحصر به فرد و بی بدیل بوده و هیچ یک از افرادی که در نگاه ما از احترام و ارزشی برخوردار بوده و سمت و رسالتی را بر عهده گرفته و چه بسا حب و تعلقی در قلب ما ایجاد نموده اند؛ هرگز با آن حضرت قابل مقایسه نبوده و جایگزین او نمی گردند. والبته این انحصار منافاتی با پذیرش و تکریم موقعیت آن افراد به عنوان والدین، آموزگار، استاد و مرجع دینی و پزشک معالج و شاعر و نویسنده مورد علاقه و فقیه و راوی حدیث و یا هر سمت دینی و اجتماعی دیگر نداشته و از عظمت و احترام آنان نمی کاهد. درعین حال نقشی که امام زمان ع به عنوان یک مولای دلسوز و مربی الهی برای ما داشته و هر یک از ما موظف به مراجعه خدمت آن بزرگوار هستیم را نیز در بر نمی گیرد.

در واقع محبت قلبی نسبت به مولایمان فراتر از محبت فرزند و والدین، شاگرد و استاد، و هنرمند و هنر دوست و مرید و مرشد و مقلد و مرجع و… در وجود ما چون شمع مشتعل است. هر یک از ما موظفیم که به تنهایی و به نوبه خود به سراغ امام زمانمان رفته و ضمن عرض ادب و ارادت و بندگی، نیازهای خویش را از آن پدرمهربان طلبیده و تمنای هدایت و ارشاد کنیم تا که عطایا و فیض الهی را بواسطه ایشان دریافت نماییم و برقراری یک علقه محبت و پیوند معنوی با این ویژگی هایی تنها در مورد آن بزرگوار توصیه شده است .

به عبارت دیگر ما مجازیم که برای تحصیل علم نزد استاد و معلم رفته وعلم آموزی کنیم ، می توانیم برای انجام امور جاری به متخصص مراجعه نماییم و قطعا موظف می باشیم که برای خود مرجع تقلید داشته و مسائل شرعی خویش را از او سوال کنیم لیکن نباید گمان برد و تصور کرد که هر یک از این مراجعه ها می تواند جای ارتباط ما و امام زمانمان را نیز پرکرده و نیاز روحی و معنوی ما نسبت به مولایمان را جبران نماید. همان پیوند محبتی که در روایات و احادیث توصیه گردیده و کلید رستگاری ما به شمار می آید. ما باید پیوسته در پی جلب توجه و رضایت مولای آسمانی خویش بوده این پیوند گرانقدر حیات بخش را هر روز بیش از پیش مستحکم نماییم تا به وسیله او به کمال و سعادت دست یابیم….