انا مدینه العلم و علی بابها: من شهر علمم و علی درب آن است.
در گذشته شهرها دارای حصار و دروازه بودند. هرگاه کسی می خواست وارد شهری شود، از دروازه آن وارد می شد، در غیر ‌این ‌صورت بر خلاف عادت و عرف عمل کرده و عمل او تخلف به حساب می‌آمد…

علامه امینی معتقد است که رسول خدا صلی الله علیه و آله با این حدیث می‌خواهد تنها راه استفاده از علم نبوی را مختص به جانشین خود حضرت علی علیه السلام بنماید. زیرا راه دخول و ورود به شهر \”در\” آن می‌باشد. روشن است که منظور از عبارت \”درِ شهر\” ورود و خروج نیست بلکه نحوه ی استفاده از آن گنجینه پربار، مورد نظر است و امیرالمؤمنین علی علیه السلام تنها دری است که مردم به وسیله آن آزمایش می‌شوند. او همان است که علم نبوت و همه آن‌چه بشریت بدان نیازمند است، نزد اوست؛ از فقه گرفته تا موعظه و اخلاقیات، حکمت‌ها و احکام، سیاست، دوراندیشی و اراده‌ها. پس به تحقیق او بعد از پیامبر صلی الله علیه و آله از همه مردم و آدمیان دانشمندتر است.
به راستی آیا چنین کسی در علم و دانش بافضیلت‌ترین نیست؟! همان کسی که جمله معروفش پس از گذشت سال‌ها همچنان در تاریخ طنین‌انداز است که: سلونی سلونی قبل ان تفقدونی