دلتنگ
به یقین دلتنگی؛ و سراسر مشتاق؛ که بیایی روزی….
خواهی آمد آخر، صبح یک آدینه، بعد یک شام دراز.
خواهی آمد آخر، ای سراپا گرمی، بعد یک عصر یخی.
و ظهورت زیباست، مثل آغاز بهار، بعد فصلی سوزان .
چه کسی گفت جدایی از ما؟ ریشه اش قطع شود!
چه کسی گفت نمی آیی تو؟ کام او زهر شود!
هر که هم گفت به جابلقایی، کشتیاش غرق شود!
می توان یافت تو را هر جایی، سر کوهی، در بیابان یا که در دریایی.
می توان یافت تو را هر جایی، کربلایی، عرفاتی یا که سامرایی.
هم غذایی شاید، خشک نانی که یتیمی دارد.
هم نگاهی شاید، با کشاورزی پیر، که نظر دوخته بر چاک زمینی بی آب.
بی گمان می بینی، خانه های ویران، مردم آواره، کودکان گریان.
می توان گفت که هستی هر جا،
و امید است که آیی هر آن
ای عزیز زهرا، ای غریب تنها،
پس تو کی می آیی؟
ثبت دیدگاه