صراط مستقيم
یک تمنای فراموش شده
و ما هر روز زندگی را با چندین هدف و مقصود آغاز می کنیم. از همان لحظه ای که خواب را بدرود می گوییم، در پی آنیم که چگونه به جزء جزء آمال و آرزو های خود در زندگی مادی دست یابیم. هر راهی را می آزماییم تا در یابیم که کدامین راه، آسان تر و سریع تر ما را به هدف و مقصود می رساند؛ البته راه نزدیک برای رسیدن به دنیای فراخ تر، به آسانی به چنگ نمی آید و گاهی ما انسان ها در پی این فراز و نشیب، عمرمان را بر سر شناخت ِ راه از چاه می نهیم و به دنیای فراخِ برجِ عاج نشین ها نمی رسیم.
در زندگی مادی این گونه سعی و خطا در انتخاب راه، شاید کم ضرر باشد؛ اما انتخاب راه در زندگی معنوی به این نحو، هرگز عاقلانه نیست. آیا عاقلانه است که برای رسیدن به هدف خلقت، تمام راه های ممکن را بیازماییم؟ نه! این گونه نیست. خداوند آن هنگام که هدف ِ آفرینش را بندگی ِ خود قرار داد، راه رسیدن به آن را نیز آفرید؛ پس چاره ای نیست جز اینکه با خدا راز و نیاز کنیم و از او بپرسیم که چه راهی ما را به هدف ِ خلقت نزدیک می کند؟
نماز، راهی است که خداوند ما را بدان امر نموده تا با او نیایش کنیم؛ او به کلاممان گوش فرا می دهد و اجابتمان کند. در هر روز بیش از یک میلیارد مسلمان، ده بار در نماز خود این جمله را تکرار می کنند:
﴿اهدنا الصراط المستقيم﴾
﴿ما را به راه راست هدايت کن ﴾
اما چرا این همه تشتت در میان مسلمانان راه یافته؟ آیا همه ی این راه ها صراط های مستقیم اند؟ البته که نه! ما صراط های مستقیم نداریم. راه« مستقیم» برای رسیدن به یک هدف معلوم بیش از یکی نیست و هر که غیر از این بگوید، نه از هندسه چیزی می داند و نه از دین؛ بگذریم.
درد این است:
از هم گسیختگی ملل اسلامی؛ تشتت آرای مسلمانان؛ پراکندگی افکار و اعتقادات.
ما مسلمانان به جای اتحاد و هم دلی، به روی هم شمشیر می کشیم.
تا امروز، بسیاری دم از وحدت زده اند؛ سرود یکپارچگی سر داده اند؛اما بیشتر این منادیان ِ وحدت به بن بست خورده اند.
چرا؟
زیرا قرآن را از یاد برده اند و نماز را ضایع کرده اند.
نماز از صزاط مستقیم می گوید که همه مسلمانان باید بر سر آن جمع شوند و قرآن از « حبل الله» می گوید که همه باید به آن چنگ زنند و متفرق نشوند.
﴿و اعتصموا بحبل الله جميعا و لا تفرقوا﴾
پس رمز وحدت این است :
حبل الله (= ریسمان خداوند) و صراط مستقیم.
اما « صراط مستقیم» و «حبل الله» چیست؟
پیامبر و اهل بیت علیهم السلام فرموده اند:
« و الله نحن الصراط المستقیم»
آل محمد علیم السلام، آن هایند ریسمان خداوند که مردمان مامورند به آن چنگ زنند و متفرق نشوند.
آری! یگانه راه وحدت مسلمانان، چنگ زدن به دامان اهل بیت علیهم السلام است.
و ﴿اهدنا الصراط المستقيم﴾ در خواستی از خداست که اگر مستجاب شود، وحدت مسلمانان محقق می شود.
پس چرا دعای این خیل مسلمانان در نماز مستجاب نمی شود؟
چرا به صراط مستقیم راه نمی یابند؟
شاید فراموش کرده اند که ﴿اهدنا الصراط المستقيم﴾ یک جمله ی خبری نیست؛ این آیه یک دعاست؛ یک تمنا است.
وتو خود بنگر ، از میان این انبوه مسلمانان، کدام یک هر روز ده بار در نماز با التماس از خدا می خواهد که او را به راه مستقیم در آورد و خدا او را اجابت نمی کند؟!
آری اگر ما عظمت ِ « صراط مستقیم» را درک کنیم، خواهیم دانست که چرا دست نشانده های شیطان بر قلب ها – و نه فقط زبان ها – قفل زده اند تا که شاید، قلب انسانها از تمنای ﴿اهدنا الصراط المستقيم﴾ منصرف شود؛
چرا که این راه، همان راه آدم و نوح است؛
همان راه خلیل و موسی وعیسی و راه خاتم پیامبران علیهم السلام است.
آری این امیر مومنان علی علیه السلام است که صراط مستقیم خوانده شده،
و امروز این راه مستقیم همان حجت زمان، حضرت مهدی علیه السلام است.
اکنون، هر روز که به نماز می ایستیم، از سوره ی حمد عطر حضرت مهدی علیه السلام به مشاممان می رسد.
و کلمه ی صراط مستقیم، آن امام غایب، از نظر را بر ما تداعی می کند؛ پس بیایید اندکی درنگ کنیم و این بار و هر بار دیگر که به نماز می ایستیم، از عمق جان بخوانیم و بخواهیم که نه، تمنا کنیم: ﴿اهدنا الصراط المستقيم﴾ و در هنگام این تمنا خوب به یاد داشته باشیم که صراط مستقیم همان امام زمان علیه السلام و تنها راه رستگاری است.
ثبت دیدگاه