یکى از دوستان امام باقر (علیه السلام) به نام ابى عبیده مىگوید:
در سفر، رفیق و همراه، امام باقر (علیه السلام) بودم.در طول سفر همیشه نخست من سوار بر مرکب مىشدم و سپس آن حضرت بر مرکب خویش سوار مىشد. (و این نهایت احترام و رعایت حرمت بود) .
زمانى که بر مرکب مىنشستیم و در کنار یکدیگر قرار مىگرفتیم، آن چنان با من گرم مىگرفت و از حالم جویا مىشد که گویى لحظاتى قبل در کنار هم نبودهایم ودوستى را پس از روزگار دورى جسته است.
به آن حضرت عرض کردم:
اى فرزند رسول خدا! شما در معاشرت و لطف و محبت به همراهان و رفیقان به گونهاى رفتار مىکنید که از دیگران سراغ ندارم، و براستى اگر دیگران دست کم در اولین برخورد و مواجهه، چنین برخورد خوشى با دوستانشان داشته باشند، ارزنده و قابل تقدیر خواهد بود.
امام باقر (علیه السلام) فرمود: آیا نمىدانى که مصافحه (نهادن دست محبت در دست دوستان و مؤمنان) چه ارزشى دارد؟ مؤمنان هر گاه با یکدیگر مصافحه کنند و دست دوستى بفشارند، گناهانشان همانند برگهاى درخت فرو مىریزد و در منظر لطف خدایند تا از یکدیگر جدا شوند. (۱)
علاوه بر این، محبت به دوستان و برادران دینی مظاهر مختلفی در سخنان حضرت داشته است، زمانی که فرمود:
دعایى که بیشتر امید اجابت آن مىرود و زودتر به اجابت مىرسد، دعا براى برادر دینى است در پشت سرِ او،(۲) و چنین بیان داشت که: مؤمن برادر مؤمن است ، او را دشنام نمی دهد ، از او دریغ نمی کند ، و به او گمان بد نمی برد .(۳) و به دوستانش توصیه فرمود که :
با منافق با زبانت مدارا کن ، و مؤمن را از دل دوست بدار ، و اگر با یهودی نیز
همنشین شدی ، خوشرفتاری کن .(۴)
و در نهایت یکی از مهمترین کارهای مومن را همیارى مالى با برادر (دینى) بر شمرد.(۵)
( برگرفته از کتاب \” زندگى سیاسى امام باقر(علیه السلام)\” ، تألیف : احمد ترابى )
پاورقیها :
۱ ـ عن ابى عبیده قال: کنت زمیل ابى جعفر (علیه السلام) و کنت ابدا بالرکوب ثم یرکب هو، فاذا استوینا سلم و ساءل مساءله رجل لا عهد له بصاحبه و صافح، قال: و کان اذا نزل نزل قبلى فاذا استویت انا و هو على الأرض سلم و ساءل مساءله من لا عهد له بصاحبه، فقلت: یا ابن رسول الله انک لتفعل شیئا ما یفعله من قبلنا، و ان فعل مره لکثیر، فقال: اما علمت ما فى المصافحه، ان المؤمنین یلتقیان فیصافح احدهما صاحبه فما تزال الذنوب تتحات عنهما کما یتحات الورق عن الشجر و الله ینظر الیهما حتى یفترقان. (اصول کافی ، جلد ۲ ، صفحه ۱۷۹ )
۲- عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ : أَوْشَکُ دَعْوَهٍ وَ أَسْرَعُ إِجَابَهٍ دُعَاءُ الْمَرْءِ لِأَخِیهِ بِظَهْرِ الْغَیْبِ ( اصول کافی ، جلد۲ ، صفحه ۵۰۷، باب الدعاء للإخوان بظهر الغیب )
۳- و قال الباقر (علیه السلام) : إن المؤمن أخ المؤمن لا یشتمه و لا یحرمه و لا یسیء به الظن ( تحفالعقول ، صفحه ۲۹۶ )
۴- عن أبی جعفر محمد بن علی (علیه السلام) إنه قال : صانع المنافق بلسانک و أخلص ودک للمؤمن و إن جالسک یهودی فأحسن مجالسته ( الأمالیللمفید صفحه ۱۸۵)
۵- قالَ الْباقِرُ (علیه السلام): اَشَدُّ الْاَعْمالِ ثَلاثَهٌ: ذِکْرُ اللَّهِ عَلى کُلِّ حالٍ وَاِنْصافُکَ مِنْ نَفْسِکَ وَمُواساهُ الْاَخِ فی الْمالِ (کشف الغمه ، جلد ۲ ، صفحه ۱۳۳)
ثبت دیدگاه