حضرت محمد(ص)، آخرین پیامبر الهى در ۱۷ ربیع الاوّل از پدرى به نام “عبدالله بن عبدالمطلب” و مادرى به نام “آمنه بنت وهب” دیده به جهان گشود و با انوار رخسار و جمال منوّرش، جهان تیره و تاریک، به ویژه عربستان را روشن گردانید.
پدرش عبدالله بن عبدالمطلب، پیش از تولد فرزندش محمد(ص)، در حالى که همسرش آمنه، به چنین فرزندى، حامله بود، به همراه سایر بازرگانان قریش، جهت سفر تجارى عازم شام گردید و در بازگشت از شام، در یثرب(مدینه منوّره) بیمار شد و در همان جا درگذشت و توفیق دیدار نوزاد خویش را نیافت.
وفات عبدالله، دو ماه و به روایتى هفت ماه پیش از تولد فرزندش حضرت محمد(ص) بود.
امّا آمنه، مادر گرامى رسول خدا(ص)، که به تقوا، عفت و پاکیزگى در میان بانوان قریش معروف بود، پس از تولد نور دیدهاش حضرت محمد(ص)، چندان در این دنیاى فانى زندگى نکرد. وى، دو سال و چهار ماه و به روایتى شش سال، پس از میلاد رسول خدا(ص)، در بازگشت از یثرب، در مکانى به نام “ابوا” بدرود حیات گفت و در همان مکان مدفون شد.
رسول خدا(ص) پس از تولد، در کفالت جدش عبدالمطلب، بزرگ و سید قریش مکه، قرار گرفت. عبدالمطلب جهت شیر دادن نور دیدهاش محمد(ص)، در آغاز وى را به “ثویبه”، آزاد شده ابولهب سپرد ولى پس از مدتى وى را به “حلیمه دختر عبدالله بن حارث سعدیه” واگذار کرد.
حلیمه، در ظاهر اگر چه دایه وى بود، ولى در حقیقت به مدت پنج سال از او مراقبت و مادرى کرد.
پیامبر اسلام(ص) از دوران کودکى داراى دو نام بود. یکى “محمّد” که جد بزرگوارش عبدالمطلب، براى وى برگزید و دیگرى “احمد” که مادر ارجمندش آمنه، آن را انتخاب کرده بود.
از امام صادق(ع) روایت شد که ابلیس، پس از رانده شدن از رحمت الهى، مىتوانست به هفت آسمان رفت و آمد کند و خبرهاى آسمانى را گوش دهد، تا این که حضرت عیسى (ع) دیده به جهان گشود، از آن پس، ابلیس از سه آسمان فوقانى ممنوع شد و تنها در چهار آسمان پایینتر، رفت و آمد مىکرد. ولى چون حضرت محمد(ص) به دنیا آمد، ابلیس از تمام آسمانها رانده شد و رفت و آمدش ممنوع گردید و غیر از او، تمامى شیاطین نیز با تیرهاى شهاب از آسمان رانده شدند.
همچنین روایت شده است که هنگام ولادت فرخنده حضرت محمد(ص)، ایوان کسرى شکاف برداشت و چند کنگره آن فرو ریخت و آتش آتشکده بزرگ فارس خاموش شد؛ دریاچه ساوه خشک گردید؛ بتهاى مکه سرنگون شدند؛ نورى از وجود آن حضرت به سوى آسمان بلند شد که شعاع آن فرسنگها را روشن کرد؛ انوشیروان، پادشاه ساسانى ایران و مؤبدان بزرگ دربار وى، خوابهاى وحشتناکى دیدند؛ آن حضرت ختنه شده و ناف بریده به دنیا آمد و پس از استقرار در زمین، گفت: اَللّهُ أکْبَرُ وَ الْحَمْدُ لِلّهِ کَثیراً، سُبْحانَ اللّهِ بُکْرَهً وَ أصیلاً.
گفتنى است که تاریخ نگاران و سیره نویسان شیعه و اهل سنت، با این که در سال و ماه تولد آن حضرت، اتفاق نظر داشته و مىگویند که آن حضرت در اوّل عام الفیل، برابر با سال ۵۷۰ میلادى و در ماه ربیع الاوّل دیده به جهان گشود، ولى درباره روز تولد وى، اختلاف نظر دارند. شیعیان، معتقدند که رسول خدا(ص) در روز جمعه، مصادف با ۱۷ ربیع الاوّل، به دنیا آمد و اهل سنت مىگویند که تولد وى، روز دوشنبه دوازدهم ربیع الاوّل بوده است.(۱)
اما از این که سال تولد پیامبر(ص) را “عام الفیل” مىنامند، بدین جهت است که دو ماه و هفده روز پیش از تولد پیامبر(ص)، یعنى در نخستین روز محرم سال ۵۷۰ میلادى، فیل سواران “ابرهه” به مکه هجوم آورده و قصد نابودى کعبه و مسجدالحرام را نمودند ولى با معجزه شگفت الهى سرکوب شدند.
کتاب تقویم شیعه:
به اتفاق علماى شیعه، در این روز هنگام فجر روز جمعه در مکه معظمه ولادت با سعادت حضرت سید الانبیاء محمد مصطفى صلى الله علیه و آله واقع شده است. ولادت آن حضرت با سلطنت انوشیروان عادل مقارن بود و در آن سال اصحاب فیل هلاک شدند.(۲)
نام آن حضرت محمد صلى الله علیه و آله، و کنیه ایشان ابوالقاسم است. نام پدر آن حضرت عبداللَّه، و نام مادر آن حضرت آمنه بنت وهب است.(۳)
هنگام ولادت، نور از پیشانى آن حضرت لامع بود و بوى مشک از ایشان ساطع مىگشت. نورى در آن شب از طرف حجاز ساطع شد و در تمام عالم منتشر گردید. تخت پادشاهان سرنگون شد، و همه آنان در آن روز لال بودند و نمىتوانستند سخن بگویند.
ملائکه مقرب و ارواح اصفیاى پیامبران در هنگام ولادت آن حضرت حضور یافتند، و رضوان خازن بهشت با حوریان نازل شدند، و ابریقها و تشتها از طلا و نقره و زمرد بهشت حاضر کردند و براى حضرت آمنه شربتها از بهشت آوردند که او آشامید. آن حضرت را بعد از ولادت به آبهاى بهشت غسل دادند و به عطرهاى فردوس معطر کردند.(۴)
معجزات ولادت حضرت
در روز ولادت آن حضرت هر بتى که در هر جاى عالم بود به رو در افتاد و چهارده کنگره از ایوان کسرى فرو ریخت. دریاچه ساوه که آن را مىپرستیدند خشک و بدل به نمکزار شد. در وادى ساوه که سالها بود کسى آب در آن ندیده بود آب جارى شد. آتشکده فارس که هزار سال خاموش نشده بود در شب ولادت آن حضرت خاموش شد. علم کاهنان و سحر ساحران باطل گردید، و طاق کسرى از میان به دو نیم شد که تا امروز نمایان است.(۵)
هنگام ولادت آن حضرت این ندا از آسمان شنیده شد: «جاء الحق و زهق الباطل، ان الباطل کان زهوقاً».(۶)
خصوصیات حضرت
هرگز مگس بر بدن مبارک آن حضرت نمىنشست. هرگاه چشم مبارکش خواب بود دلش بیدار بود، و مىدید و مىشنید چنانکه در بیدارى مىدید و مىشنید. حضرت از قفاى خود چنان مىدید که از پیش روى مىدید.
بر هر حیوانى که سوار مىشد هرگز پیر و لاغر نمىشد.(۷) آن حضرت حمارى به نام یعفور داشتند. هر زمان که فرمان مىداد فلان مرد را حاضر کن، به در خانهاش مىرفت و سر بر در مىکوفت و به اشاره او را حاضر مىساخت.(۸)
از خصوصیات ولادت پیامبر صلى الله علیه و آله آن بود که ختنه کرده و ناف بریده و پاک از آلایش خون و غیره متولد شد. همچنین در وقت ولادت از پا به زیر آمد نه از سر. هنگام ولادت رو به کعبه به سجده افتاد، و چون سر از سجده برداشت دست به سوى آسمان بلند کرد و به وحدانیت خدا و رسالت خود اقرار نمود، و سپس نورى از او ساطع گردید که مشرق و مغرب عالم را روشن نمود.(۹)
معجزات حضرت
پیامبر صلى الله علیه و آله معجزات بسیارى داشت که از جمله آنها نمونههاى زیر است:(۱۰)
۱٫ مستجاب شدن دعاى آن حضرت در زنده شدن مردگان و بینا شدن کوران و شفا یافتن بیماران.
۲ . سخن گفتن آن حضرت با حیوانات.
۳ . آگاهى بر همه لغتها و قدرت بر سخن گفتن به همه آنها.
۴ . مهر نبوت بر پشت مبارکش جا گرفته بود و نور آن بر نور آفتاب زیادتى مىکرد.
۵ . آب از میان انگشتان مبارکش جارى شد، به قدرى که جمع بسیارى سیراب شدند.
۶ . سنگریزه در دست مبارکش تسبیح مىگفت و مردم مىشنیدند.
۷ . وجود مقدسش در آفتاب سایهاى نداشت.
۸ . هرگاه آب دهان مبارک به چاهى مىافکند در آن چاه برکت به هم مىرسید و پر از آب مىشد. آب دهان مبارک را به هر صاحب دردى مىمالید شفا مىیافت.
۹ . دست مبارک آن حضرت به هر طعامى که مىرسید با برکت مىشد و از طعام کم جماعت کثیر را سیر مىکرد.
۱۰ . هرگاه بر زمین نرم راه مىرفت جاى پایش نمىماند، و هنگامى که بر سنگ سخت راه مىرفت اثر پاى مبارکش مىماند.
روز ولادت حضرت روز شریف و با برکتى است که از قدیم الایام صالحین از آلمحمد صلى الله علیه و آله حرمت آن را نگه داشتهاند، و حق این روز را ادا کرده و روزه گرفتهاند. کسى که ۱۷ ربیع الاول را روزه بگیرد خداوند متعال ثواب یک سال روزه را به او مىدهد. در این روز صدقه دادن و زیارت مشاهد مشرفه و انجام خیرات و مسرور کردن اهل ایمان مستحب است.(۱۱)
منبع: سایت تبیان
——————————————
۱) نک: فرازهایى از تاریخ پیامبر اسلام(ص)، ص ۵۷؛ منتهى الآمال، ج۱، ص ۱۳؛ المبعث و المغازى، ص۳۴؛ الامتاع، ص۳؛ تاریخ الیعقوبى، ج۲، ص ۵؛ بحار الانوار، ج۱۵، ص ۲۴۸؛ تاریخ ابن خلدون، ج۱، ص ۳۸۳؛ تاریخ دمشق، ج۳، ص ۷۲ ۷۰ و ۷۵٫
۲) کشف الغمه: ج ۱ ص ۱۴٫ اعلام الورى: ج ۱ ص ۴۲ . تهذیب: ج ۶ ص ۲٫ زاد المعاد: ص ۳۴۵٫ توضیح المقاصد: ص ۹٫ مصباح المتهجد: ص ۷۳۳٫ العدد القویه: ص ۱۱۰٫ مصارع الشهداء و مقاتل السعداء: ص ۲۳٫ فیض العلام: ص ۲۲۰٫ بحار الانوار: ج ۱۷ ص ۲۸۰، ج ۵۵ ص ۳۶۱، ج ۹۵ ص ۱۹۴٫
۳) اعلام الورى: ج ۱ ص ۴۴ – ۳۳ . کشف الغمه: ج ۱ ص ۱۵٫ مسار الشیعه: ص ۳۰٫
۴) حق الیقین: ص ۲۷٫
۵) قلائد النحور: ج ربیع الاول، ص ۱۰۰٫
۶) سوره اسراء: آیه ۸۴ . قلائد النحور: ج ربیع الاول، ص ۱۰۱٫
۷) قلائد النحور: ج ربیع الاول، ص ۱۱۰٫
۸) قلائد النحور: ج ربیع الاول، ص ۱۱۲٫
۹) حق الیقین: ص ۲۶٫
۱۰) حق الیقین: ص ۲۷ – ۲۶٫
۱۱) مسار الشیعه: ص ۳۰٫
ثبت دیدگاه