وصال در فراق

« وصال در فراق»

ارتباط با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، آرزوی هر منتظر مشتاق و افتخار والای هر صاحب معرفتی است. اما این کالای گرانبها به خاطر ارزش والای خود، همواره به مدعیانی مبتلا بوده است که ادعای ارتباط با قلب عالم را وسیله نیل به اهداف روا یا ناروای خویش قرار داده اند. این مدعیان خواسته یا ناخواسته -برخلاف اولیای بی ادعایی که از خورشید آن حضرت کسب نور کرده اند- رهزن مؤمنان مشتاق اما ساده دلی شده اند که دائما تشنه رسیدن خبری یا رویت اثری از آن امام غایبند.

هر منتظر با تعقلی، ضروری است با شناخت راه‌های صحیح ارتباط با ولی عصر (علیه السلام) از سویی و شناخت مدعیان ارتباط از سوی دیگر، خویش و جامعه را از در افتادن به وادی توهم و خرافه که ثمره گمراهی است، رهایی بخشد.

می دانیم که نیل به زیارت وجود مبارک اما زمان (علیه السلام) که از آن به “ملاقات” تعبیر می‌شود، غیر از ادعای “بابیت” و “سفارت” از سوی آن حضرت است. دو واژه بابیت و سفارت درباره کسانی به کار می‌رود که مدعی رابطه با امام عصر (علیه السلام) بوده و ادعا می‌کنند که از امام (علیه السلام) دستورهایی به آنها رسیده است.^(۱) بی شک، ملاقات و زیارت آن حضرت امری محال نیست؛ همان گونه که برخی از انسان‌های صالح در عصر غیبت به این سعادت رسیده اند و نیز بهره برداری از هدایت باطنی آن حضرت نیز امری مسلم و مقبول است. اما میان این دو و ادعای بابیت و سفارت فاصله عمیقی وجود دارد.

نه خواب و رؤیا و نه ادعای ارتباط و دریافت ارشاد از امام معصوم (علیه السلام) هیچ کدام در تعیین تکلیف عملی جامعه در ارتباط با امام عصر ارزش و اعتباری ندارد، زیرا اولا امت اسلامی به تبعیت از آن امر نشده اند و ثانیا هیچ ضابطه و قانونی برای اثبات صدق رؤیاها یا ادعاها وجود ندارد تا بتوان صحیح آن را از غیر صحیح تشخیص داد؛ و گرنه باید پذیرفت که در هر گوشه‌ای کسی سری بردارد و با ادعای دیدن رؤیایی یا دریافت فرمانی، وظیفه شرعی تازه و خاصی را بیان سازد. در این صورت بر هیچ عاقلی پوشیده نمی‌ماند که نه دین خدا از تحویل و تبدیل در امان می‌ماند و نه مسلمانان منتظر، مسیر نورانی انتظار را به سلامت می‌پیمایند.

بر این اساس، آنچه از حکم عقل و دستورهای نقل دریافت می‌شود، وظیفه دوستان و منتظران واقعی آن حضرت تکذیب مدعیان سفارت و آورندگان حکم یا پیام از سوی امام زمان(علیه السلام) است.^(۲) لذا نه تنها تکذیب چنین کسانی واجب است؛ بلکه هرگونه عملی که به تقویت آنان انجامد، بر اساس عقل و بر پایه حرمت کمک در ارتکاب گناه، حرام خواهد بود.

اما در این آشفته بازار مدعیان، وظیفه رهروان حقیقی چیست؟ و از کجا می‌توان به سرچشمه‌های اصیل و صحیح مکتب اهل بیت (علیهم السلام) دست یافت؟

در عصر غیبت کبرای ولی عصر (علیه السلام)، امت اسلامی برای رهایی از بی سر و سامانی و نجات از بلاتکلیفی، از سوی ائمه هدی (علیهم السلام) به اطاعت از فقیه جامع الشرایط و کسب فیض از صالحان متشرع و حکیمان متدین و متکلمان متعهد و محدثان خبیر، مامور و موظف گردیده اند. این پیروی و کسب فیض سبب می‌شود تا امت اسلامی در کنار کتاب خدا و عترت طاهرین(علیهم السلام)، با برهان عقلی، معارف اعتقادی، فضائل اخلاقی و احکام فقهی و حقوقی خویش را بدست آورده و عمل نمایند.

در کنار این، همواره به یاد داشته باشیم که تشرف بی واسطه و مستقیم به محضر نورانی امام زمان (علیه السلام) لیاقت و شایستگی‌های ویژه می‌خواهد. آنچه برای همگان ضروری و میسور است، ایجاد و حفظ ارتباط روحی و معنوی با آن حضرت است که در پرتو رعایت ادب حضور و ارتباط با آن حضرت به دست خواهد آمد. انجام دادن مستحبات و اعمال صالح به نیابت از آن حضرت و اهدای ثواب آن به ارواح طیبه اهل بیت (علیهم السلام) یکی دیگر از بهترین راه هایی است که می‌تواند ارتباط انسان با آن وجود مبارک را تامین کند.

باشد که ما نیز با درک صحیح مفهوم انتظار و عمل به وظایف خود در عصر پر هیاهوی غیبت، ضمن مصون ماندن از انحرافات، از منتظران واقعی ظهور حضرتش باشیم.

(برگرفته از کتاب “امام مهدی (علیه السلام) موجود موعود”، تألیف: “آیت الله جوادی آملی”،(همراه با تلخیص و تصرف))

پایگاه اسلامی شیعی رشد

پاورقی ها:

۱- رجوع کنید به: فرهنگ فرق اسلامی، صفحه ۸۸

۲- مانند آنچه امام (علیه السلام)در نامه آخرین خویش خطاب به آخرین نائب خاص خود مرقوم فرمود: “…سیأتی شیعتی من یدعی المشاهده؛ ألا فمن ادعی المشاهده قبل خروج السفیانی و الصیحه فهو کاذب مفتر؛ …”،”و کسانی نزد شیعیان من آیند که مدعی مشاهده امام گردند؛ به یقین هر که پیش از خروج سفیانی و صیحه آسمانی ادعای مشاهده کند، دروغگو و افتراء گو است.” (کمال الدین، جلد ۲، صفحه ۱۹۳ – الاحتجاج، جلد ۲، صفحه ۵۵۶، با اندکی اختلاف)