یاران امام مهدی علیه السلام چه ویژگى هایى دارند؟

بر اساس احادیث، یاران امام مهدی(ع) دارای ویژگى هاى زیرند:

الف. جوان اند و نه پیر

امام على(ع) مى فرماید:

یاران قائم، جوان اند و پیران، میان آنان نیستند، جز به اندازه سرمه چشم یا نمک در توشه که کمترین اندازه را میان ره توشه دارد.[۱]

ب. قوى دل و نیرومندند

امام باقر(ع) آیه ﴿بندگانى از خود را که سخت جنگاور و نیرومندند، بر شما می گماریم﴾[۲]را تلاوت نمود و سپس فرمود:

قائم و یارانش، همان بندگان سخت جنگاور و نیرومندند.[۳]

ج. عابدان شب و شیران روزند

امام صادق(ع) مى فرماید:

گویى قائم و یارانش را در بلندى کوفه (نجف) مى بینم که چون کسى که بر سرش پرنده نشسته است [ساکت و خاموش اند]. توشه [و آذوقه]شان تمام شده، لباس هایشان کهنه گشته و اثر سجده بر پیشانى هایشان نقش بسته است. شیران روز و شب زنده داران هستند.[۴]

د. جهادگر در راه خدایند

در تفسیر آیه ۵۴ از سوره مائده آمده است که:

در باره قائم و یارانش است که ﴿در راه خدا جهاد مى کنند و از سرزنش هیچ ملامتگرى نمى هراسند﴾.[۵]

هـ. فرمان بردار اویند

امام صادق(ع) مى فرماید:

خوشا به حال شیعیان قائم ما که در روزگار غیبتش، منتظر ظهور او و در روزگار ظهورش، فرمان بردار اویند. آنان، اولیاى الهى اند که نه بیمى در آنهاست و نه اندوهگین مى شوند.[۶]

امام صادق(ع) در حدیثی دیگر، درباره برخی ویژگی های یاران امام مهدی(ع) مى فرماید:

او گنجى در طالقان دارد که از طلا و نقره نیست و پرچمى که از زمان در هم پیچیده شدنش، باز نشده است و مردانى که دل هایشان مانند پاره هاى آهن است. شک در ذات خداوند، با آنان در نمى آمیزد و از سنگ، سخت ترند. اگر بر کوه ها حمله ور شوند، آنها را از میان برمى دارند، با پرچم هایشان آهنگ شهرى نمى کنند، جز آن که ویرانش مى نمایند، بر اسبانشان مانند عقاب تیزرو هستند و براى تبرّک جویى، دست به زین [اسب ] او مى کشند و گرداگرد او را مى گیرند تا وى را در جنگ ها با جان خود، حفظ کنند و در آنچه از ایشان مى خواهد، کفایتش مى کنند.

مردانى [اند] که شب نمى خوابند و در نمازهایشان مانند زنبور، زمزمه [و ناله] مى کنند، شب ها بر سر انگشتان پاى خود مى ایستند و صبح ها بر اسبانشان مى نشینند. زنده نگهدارانِ شب و شیران روزند. آنان در اطاعت از او، از کنیز در برابر آقایش فرمان بردارترند،[و] به روشنایىِ چراغ اند، گویى که در دل هایشان مشعل افروخته اند. آنان از بیم خدا بیمناک اند، شهادت را در دعایشان مى طلبند و آرزو دارند که در راه خدا کشته شوند. شعارشان، «یا لَثارات الحسین» است. هنگامى که حرکت مى کنند، هراس از آنها به فاصله یک ماه راه، جلویشان حرکت مى کند. به سوى مولایشان با شتاب روان مى شوند و خداوند، امام حق را با ایشان یارى مى دهد.[۷]،[۸]