انتظار
پيغمبر فرمودند:
«كسي كه مرا، اهل بيت مرا، عترت مرا و حقيقت مرا بيشتر از خودش، خانواده‌اش، نوادگانش و ذاتش دوست نداشته باشد به درجه ايمان نرسيده است. »
عترت و اهل بيت پيغمبر (ص) علي مرتضي، فاطمه زهرا، حسنين و امامان معصوم از نسل حسين سلام الله عليهم اجمعين هستند.
امروز آنكسي كه با قطع و يقيين و به هزار قسم جلاله مي توان گفت پسر و فرزند پيغمبر است و هيچ كس در فرزنديش نسبت به پيغمبر، اقرب و اقدم از او نيست؛ وجود مسعود اعليحضر بقيه الله كه امام زمان ما وفرزند امام حسن عسكري است (ع) است. ما وقتي ايمان به پيغمبر خواهيم داشت كه اين پسر پيغمبر را قبول داشته باشيم و او را بهتر از بچه هاي خودمان بخواهيم و بيشتر از آن ها دوستش بداريم.
حال از شما سئوال مي كنم؟ آيا او را لااقل به قدر بچه هامان دوست مي داريم؟ بيشترش پيشكش
اگر حضرت بقيه الله را بيشتر از اولاد خود دوست مي داريد، خوشا به حالتان كه به پيغمبر ايمان داريد.
اگر فرزند شما يك ساعت ديرتر از دبستان و دبيرستان بيايد ـ فرض كنيد ساعت پنج بايد بيايد؛ حالا ساعت شش بشود و هنوز او نيامده باشد ـ چه حالي پيدا مي كنيد؟ چه طور منقلب مي شويد؟ مادر، چه طور سپند آسا از منزل بيرون مي پرد؛ اين طرف و آنطرف مي رود؛ تلفن مي زند؛ دم مدرسه مي رود از مدير و ناظم و هر كسي كه ببيند سراغ او را مي گيرد. با يك ساعت دير كردن فرزند چه طور منقلب و مضطرب و پريشان مي شويد و در مقام تعقيب و تحقيق برمي‌آييد و آرام نمي گيريد تا فرزندتان را ببينيد؟ آيا براي امام زمانتان همين طور هستيد؟ اين گمشده از ديده‌ها كه نمي بينيدش و نمي توانيد پيدايش كنيد، آيا در جستجويش برآمده‌ايد؟ در فراقش اشك ريخته‌ايد؟ در غيبتش مضطرب و پريشان شده‌ايد؟ آيا براي سلامتي‌اش دعا كرده‌ايد؟
امام زمان هم در حفظ خداست. چون بنده خداست، او را هم بايد خدا نگه دارد. براي سلامتي و حفظ حضرت، دعا كنيد.
همان طور كه براي اولاد خود دعا مي كني ـ كه: خدايا او را نگه دار؛ حافظ او باش؛ او را به تو سپردم ـ همان طور با همان دل سوخته كه در فراق فرزند گمشده داري و با اضطراب و اضطرار دعا مي كني، همين گونه براي فرزند پيامبر، آقا و مولايت دعا كن.
آقاي بزرگواري را كه همه چيز در قبضه اوست و مشكل گشاست، بالاي سرمان داريم و از او غافل مانده‌ايم! به قدري هم چشم به جانب ما دارد و گوش به آواز ماست كه حد ندارد.
به خدا قسم ، با آن آقائي و توجهي كه او دارد، اگر همان قدر كه در مشكلاتمان دلبستگي به يك رئيس اداره و … داريم، به او دلبستگي داشته باشيم و به پناه او برويم و دست به دامن او بزنيم، به حق قسم كه بزرگ ترين مشكل ها را حل مي كند.…
برويد به در خانه امام زمان عليه السلام؛ فرزند كجا بايد برود؟ پيش بابا. اي صاحب عصر شما پدر من هستيد؛ اگر چه بچه چموشي هستم و دل شما از دست من خون است و خودم هم معترفم اما با تمام اين ها كجا بروم؟
بچه ـ وقتي فضولي ميكند و بابا او را از در خانه بيرون مي كند ـ به اين طرف و آنطرف مي رود اما وقتي هوا تاريك شد جايي ندارد برود، بايد بيايد به خانه خودش؛ زير سايه بابايش.
مي آيد و در مي زند. پدر ـ وقتي مي فهمد اوست ـ مي گويد: برو گم شو! دفعه دوم در مي زند؛ باز بابا مي گويد: برو. او مي گويد: كجا بروم؟ جاي ديگري ندارم. وقتي همين كلمه را بگويد، دل بابا تكان مي خورد؛ در را باز مي كند و مي گويد: بيا داخل شو. برو در خانه باباي واقعي خودت، امام زمان عليه السلام و بگو: اگر چه بد و رذل هستم اما جايی ندارم و غير از تو كسي را ندارم.
جز تو كسي نيست هوادار ما مونس ما، ياور ما، يار ما
ثبت دیدگاه