به جهان شده چه عنایتی, که به جان رسد دم رحمتی
چه جوان شده همه ماسوا, رسد از جنان مگر آیتی
ز شعف جهان شده ملتهب, تن و قلب و جان همه منقلب
چو ز طیبه شده منشعب, که بود به از همه نعمتی
شده مبتهج دل انس و جان، شده منبسط رخ عرشیان
شده منکشف غم جسم و جان، چه بشارتی چه طراوتی
شده روشنی همه روی او، شده خرمی همه بوی او
همه سرخوشی ز سبوی او، چه ملاحتی چه حلاوتی
گل و گلْسِتان خط و خال او، نبود گلی به جمال او
رسد این زمان ز وصال او، چه تنعمی و چه دولتی
زده نوگلی به جهان قَدم, که وجود ما دهد از عدم
نبود نوین بود از قِدم، نه بدایتی نه نهایتی
خوشم از قدر خوشم از قضا، که عطای حق کند اقتضا
دهد از کرم به خدا رضا، چه عطیه‌ای چه عنایتی
چه محمدی به علی دهد، چه ولایتی به ولی دهد
به رضا چو خود بدلی دهد، چه تفضلی چه کرامتی
چو تقی رسد به بر پدر، شب هجر او بشود سحر
کشدش چو جان به میان بر، به چه لذتی و چه رأفتی
تو جوادی و همه سائلت، که کرم تو را شده منزلت
به یم بلا من و ساحلت، تو امید ما به قیامتی
ز جواد اگر نظری به ما، فتد او کند اثری به ما
نرسد دگر ضرری به ما، چه محبتی چه ولایتی
تو کرم کنی به فواد ما، که قدم نهی تو به یاد ما
چو تویی فقط تو جواد ما، چه جوادی و چه سخاوتی
تو به بنده کن ز کرم نظر، من اگر بدم تو مرا بخر
به حریم خود تو مرا ببر، چه ترحمی چه هدایتی
من و لطف تو دم آخرم، به رهت بود نگه ترم
قدمی اگر نهی به سرم، چه محبتی چه سعادتی
ثبت دیدگاه