نوشد کویرِتشنه
مِی از جامِ ژاله ها
خندد به رویِ باغ
بشکفته لاله ها
تا دیده هایِ کورِ من و ما و او شود
بینا به رویِ ماه
روشن نموده راه
بیند جهانِ منتظر از دور می رسد
                                       مهدیِ دین پناه
…
ای راهبر بیا که همه سخت گم شدیم
حیران و ناشناس
با هم غریبه ایم
آه ای طلوعِ صبح
شد شامِ انتظار، چو بالایِ تو بلند
آه ای فروغِ مهر
بی مهریِ زمانه، ز اندازه شد برون
هر جا به سینه بود دلی
گشت غرق خون
بیداد و ظلم و جور
قرین گشت با جنون…
ای دادرس بیا که جهان سخت درهم است
از شش جهت فشار و غم و درد و ماتم است
آه ای طلوعِ فجر
جان ها به لب رسید
از وحشتِ سیاهیِ شب ها یِ انتظار
آیا شود که دیده یِ بیمارِِ بی شکیب
بیند که صبح سر زد و خورشید بردمید
آمد ز گَردِ راه
به درد آشنا طبیب
با چهره ای سپید تر از صبحِ آرزو
گوید به سر رسید
تباهی و ظلم و یأس
خیزید، هان!
که گشت زمانِ امید و عید